Hij is 65 centimeter en laat je levenslessen ontdekken

Ik aanbid hem en bemin hem. Ik vervloek hem en word boos op hem. Hij is vaak lastig, heel lastig en doet niet wat ik wil. Onze relatie is nu iets meer dan anderhalf jaar oud en het is nog steeds zoeken naar de beste manier om met elkaar om te gaan.
Laatst was het helemaal mis toen ik iets nieuws probeerde. Daar was meneer niet van gediend. Luidruchtig liet hij van zich horen en begon te protesteren. Dat zijn zo van die tijden waarop ik me afvraag of ik wel verder met hem wil.

Troost
Gelukkig kan ik elke week terecht bij een relatietherapeut. Een ervaren iemand die me altijd weer hoop en vertrouwen geeft. Hij troost me door te zeggen dat deze meneer nou eenmaal lastig is en dat het soms moeizame contact niet aan mij ligt. Hij stimuleert me om te blijven investeren in onze relatie. Als hij me voorbeelden geeft van hoe die relatie kan klinken, smelt ik meteen.

Hij of ik
Klinken? Ja. Mijn vriendje is een muziekinstrument – een hobo om te precies te zijn. Het is maar goed dat ik van tevoren niet wist dat dit het moeilijkste instrument is dat er bestaat. Dan was ik er als 60+’er misschien niet eens aan begonnen. Wat ik allemaal meemaak met die meneer van mij, praat me er niet van. Pas als ik er van een afstandje naar kijk, zie ik dat het helemaal niet over hem gaat, maar over mij.

Hard en zacht
Neem bijvoorbeeld dat ‘iets nieuws’ waar ik net over vertelde. Dat ging over dynamiek: leren om hard en zacht te spelen. Nou, hard spelen, dat lijkt me bij een hobo niet zo’n probleem. Van nature tettert dit instrument al een behoorlijk indringend geluid. Mijn eerste pogingen zijn echter niet om aan te horen: de noot klinkt te hoog en lelijk. Beduusd kijk ik naar mijn hobomeester Matteo. Die glimlacht en zegt: ‘Je wilt te graag! Probeer eens wat minder hard te blazen, dan lukt het vast beter’. Ik volg zijn aanwijzing op en nu is het resultaat mooier.

Geen geluid
Zacht spelen, dat lijkt me op voorhand al hele andere koek. Hoe zorg ik voor klank terwijl ik nauwelijks blaas? Ik probeer geluid uit dat ding te krijgen, maar er gebeurt niks. Nu krijg ik van Matteo te horen: ‘Om geluid te produceren, is het nodig dat het riet in het mondstuk trilt. Jij moet zorgen voor de trilling en dat doe je door er lucht in te blazen’. Dat klinkt simpel en ik probeer het, maar zonder resultaat.

Te mooi
Rustig krijg ik te horen: ‘Beeld je in dat je niet een superzacht geluid wilt geven, maar halfzacht. Maak het jezelf niet zo moeilijk, je wilt het veel te mooi doen!’ Ah, weer een wijze les die ik te horen krijg. Ik haal opnieuw adem en blaas voorzichtig uit in de hobo. Ja, nu lukt het om een warme toon te krijgen. Gelukkig, het begin is er.

Gezucht
Als we aan het eind van de les napraten, zucht ik dat het lijkt alsof ik alleen maar last heb van het jarenlang blokfluit spelen. Ook nu ontdek ik dat deze conclusie niets zegt over de werkelijkheid, maar over mijn benadering. Hij wijst me erop dat ik juist heel veel voordeel heb van die ervaring. Ik kan noten lezen, waardoor we nauwelijks tijd hoeven te besteden aan het uitpluizen van wat er op papier staat. Ik heb een goed ontwikkeld muzikaal gehoor en gevoel, zodat we al snel hierover in gesprek kunnen gaan. Hoezo nadelen?

Nu ik terugkijk op mijn ervaringen als beginnend hobospeler, realiseer ik me dat ik belangrijke lessen aan het ontdekken ben. Niet alleen op muzikaal gebied, maar minstens net zoveel als persoon.

Iets willen leren gaat beter als je realistisch bent
Natuurlijk wil ik dolgraag na anderhalf jaar net zo mooi spelen als die professionele muzikant op mijn cd met hoboconcerten. Maar ho even, dat slaat nergens op! Wat kun je nou verwachten met het aller moeilijkste instrument en een half uur oefenen per dag? Veel handiger is het om mijn enthousiasme te koppelen aan reële verwachtingen.

Kijk niet alleen naar wat misgaat, maar vooral naar wat goed gaat
Door te focussen op mislukkingen en teleurstellingen, praat ik mezelf de put in. Alles wat fout gaat, wordt dan steeds zwaarder. Terwijl: als ik oefen, is het logisch dat het niet meteen lukt, toch? Het werkt veel beter om blij te zijn met de kleine stapjes vooruit. En die zijn er ook – als ik tenminste bereid ben om ernaar te kijken en ze te zien.

Ervaring verrijkt je, ook al heb je dat zelf niet door
Al op jonge leeftijd leerde ik een instrument bespelen en daarna volgden er nog meer instrumenten. Zingen doe ik ook al van jongs af aan. Al die muzikale jaren hebben me gevormd en me veel gebracht. Ze zijn een vanzelfsprekend deel van mij geworden waar ik niet meer bij stilsta. Ik neem me voor daar meer van te genieten en de voordelen vaker te benoemen.

En jij?
Hoeveel geduld heb je bij het leren van nieuwe dingen?
Zie je eerder een glas dat halfleeg is of halfvol?
Welke ervaring heeft je verrijkt?

Deel je ervaringen in een reactie hieronder. Het opschrijven geeft jou nieuwe inzichten en anderen inspiratie!

PS
Dit is het vijfde blog over mijn avonturen bij het leren bespelen van de hobo. Ontdek wat ik eerder schreef:
blog 1 Het geheim zit in het rietje
blog 2 Niet bijten, maar kussen
blog 3 Een oud mannetje met verticale lippen
blog 4 Bij uit is het in en bij in is het uit
Later volgde blog 6 Van hobohobbels naar loopbaanlessen? Ja, dat kan!

► Fotocredit
Bovenrand: foto van cocoparisienne via Pixabay
In blog: foto van Taken via Pixabay