Van hobohobbels naar loopbaanlessen? Ja, dat kan!

Esther: “Nu je deze doorbraak hebt, nodig ik je graag uit voor het dubbelriet weekend”.
Ik: “Vind je dit dan een doorbraak?”
Esther: “Ja! Als ik luister naar hoe je begin van de zomer bij me kwam en dat vergelijk met nu, is het echt een doorbraak. Wat vind je zelf?”
Ik val stil. Haar reactie doet me terugdenken aan hoe ons contact begon.

Op het randje van opgeven
Tijdens de zomervakantie van mijn hobomeester klop ik aan bij Esther. Hoewel ik ondertussen ruim twee jaar les heb, sta ik op het punt ermee te stoppen. Voor mijn gevoel blijf ik hangen op een niveau dat mij geen plezier geeft. Ik zit nog steeds te hannesen met die alles bepalende ademondersteuning en het lukt me niet om hiermee verder te komen. Mijn droom om mooi hobo te leren spelen, is verschrompeld tot een miezerig hoopje.

Een frisse blik
Ik vertel Esther mijn probleem en vraag of ze mij kan helpen. Ze geeft niet direct antwoord, maar laat me een toonladder spelen. Ik ben gespannen en vind mijn tonen niet om aan te horen, maar ze luistert aandachtig. Dan zegt ze: “Je hebt een prachtige klank, alleen die adem kan anders. Ik help je daar graag bij, want ik heb dat probleem zelf ook gehad!” Het blijkt dat ze tijdens haar conservatoriumstudie niet tevreden was over haar resultaten, ook al waren anderen dat wel. Ze stapte over naar een andere instelling met andere docenten. Binnen een paar weken leerde ze een nieuwe aanpak die haar hoboleven veranderde.

Adem in, adem uit
Natuurlijk begrijp ik dat ik als amateurmuzikant niet zulke snelle verbeteringen zal ervaren als een gevorderde conservatoriumstudent. Toch geeft ze me voldoende vertrouwen om het in elk geval een tijdje te proberen. We gaan aan de slag met in mijn ogen hele vreemde oefeningen, maar ik voer ze zo goed mogelijk uit. Uitademen, inademen, blazen – het zijn gewone processen waar je niet bij stilstaat. Als hobospeler is dat echter wel nodig en er blijkt veel meer aan de hand te zijn dan ik dacht. Na een paar weken flink oefenen lukt het me om een beetje te snappen wat de bedoeling is. Dat voor elkaar krijgen, is echter een ander verhaal. Dat lukt nog lang niet altijd.

Van hopeloos naar hoopvol
De zomer nadert zijn einde en ik vraag haar of ze een eerlijk antwoord wil geven op mijn vraag of ik een hopeloos geval ben. “Wel nee”, antwoordt ze lachend, “je gaat echt vooruit, al merk je dat misschien zelf nog niet.” Ze is bereid me op reguliere basis les te geven en ik besluit naar haar over te stappen.
In de maanden daarna ga ik dapper verder onder haar bemoedigende aansporingen en merk ik verbaasd dat ik met hele kleine stapjes vooruit ga. Ik zal je niet vermoeien met alle technische vaardigheden die ik moest leren (én afleren), maar deel graag de drie belangrijkste lessen uit mijn leerproces. Ter inspiratie en bemoediging voor jou, want leerprocessen hebben een gemeenschappelijk patroon.

Les 1: erken je probleem
De eerste stap die ik moest zetten, vond ik de moeilijkste: benoemen dat ik een probleem heb en om hulp vragen. Als ik dat niet had gedaan, was ik ongetwijfeld gestopt met hobospelen, want het werd steeds vervelender. Toen ik bereid was om te erkennen dat het zo niet langer ging, was ik onderweg naar vooruitgang.

Les 2: leren gaat over vertrouwen en vastberadenheid
Me willen toevertrouwen aan iemand anders, met geloof in haar expertise en ervaring, hielp me om door te gaan. Ook als het tegenviel. Het was lang niet altijd een opgaande lijn en soms dacht ik wanhopig dat ik het nooit zou leren.
Als je ooit autorijles had, kun je je zeker herinneren hoe het voelt als je iets nieuws leerde. Eerst alleen sturen, dan remmen, schakelen, op je snelheid letten en op het verkeer, de borden en de stoplichten. Als je eenmaal dat begerenswaardige papiertje hebt en je doet rijervaring op, gaat het allemaal vanzelf.
Het lastige bij hobospelen is echter dat je van alles tegelijk moet doen. Heb je net het ene onder de knie, dan vergeet je al die andere dingen. En omgekeerd. De leerreis ging daarom met pieken en dalen.

Les 3: focus op zelfcompassie
Wat me erg hielp, was het bewust worden van de manier waarop ik naar mezelf keek en mijn resultaten beoordeelde. Nou ja, ik kan beter zeggen veroordeelde, want het duurde ‘even’ voordat ik doorhad wat ik mezelf aandeed. De wekelijkse lessen bij Esther begonnen altijd met de vraag: “Hoe gaat het?” Mijn voorspelbare antwoord was gemopper over wat er allemaal niet goed ging, hoe het tegenviel dat er nog steeds dingen niet lukten en nog veel meer zinnen uit deze categorie.
Hoe het kwam, weet ik niet meer, maar op een dag zei ik tegen haar: “Ik ga het voortaan anders doen. Ik ga niet meer mopperen en focussen op wat er niet goed gaat. Voortaan betekent de hobo voor mij blij blazen! Ik doe dit voor mijn plezier en laat me dat niet afnemen. Vanaf vandaag ben ik blij met elke kleine verbetering, glimlach ik als ik iets ontdek dat nog niet helemaal lukt en zie ik dat als ruimte om mezelf te ontwikkelen.”

Hobo happiness: het genot van groei
Geloof het of niet: die derde les bleek de allerbelangrijkste te zijn. De nieuwe mindset hielp om door te zetten en die prachtige noot te koesteren die ik af en toe uit mijn instrument wist te toveren. Ik ging mijn dagelijkse halfuurtje oefenen niet langer zien als een vervelende verplichting, maar als een manier om te ontspannen en heerlijk met muziek bezig te zijn. Tot op de dag van vandaag helpt deze benadering me.

De symfonie van succes: hobolessen voor jouw werkleven
Hobo leren spelen is geen uniek leerproces. Als je mijn lessen vertaalt naar jouw tweede loopbaanhelft, zul je meer plezier en energie uit je werk halen. Ik help je op weg met drie korte vertaaltips.

1. Werkgeluk is niet iets dat vanzelf gebeurt. Als jij het gevoel hebt vast te lopen in je werk, neem jezelf dan serieus door dit te benoemen. Schakel een professional in om verder te komen.

2. Een begeleidingstraject vraagt inzet en doorzettingsvermogen. Het kan confronterend zijn om naar jezelf in de spiegel te kijken. Een ontdekkingsreis is niet altijd gemakkelijk, maar wel nodig en heel waardevol.

3. Je gedachten bepalen je gedrag en je gevoel. Is het glas halfvol of halfleeg? Of zie je in dat je het glas altijd kunt bijvullen?

Ga je regelmatig chagrijnig naar je werk? Heb jij wel eens de neiging om af te haken? Denk je soms ‘het zal mijn tijd wel duren’? Neem jezelf nou eens serieus en kom in actie voor jouw werkgeluk!

Bonus
Als je wilt ontdekken hoe betoverend mooi een hobo klinkt, kijk en luister dan naar de video. Albrecht Mayer, eerste hoboïst van de Berliner Philharmoniker en mijn grote muzikale idool, speelt een stuk uit het hoboconcert van Richard Strauss – een van mijn favoriete hobostukken.

In het blog Van stotteren naar blazen is een goed idee lees je hoe het toeval Albrecht op het hobopad bracht.

PS Mijn hoboreis
Wil je meer weten over mijn reis met het leren bespelen van de hobo? Ik schrijf er regelmatig over.
Blog 1: Het geheim zit in het rietje
Blog 2: Niet bijten, maar kussen
Blog 3: Een oud mannetje met verticale lippen
Blog 4: Bij uit is het in en bij in is het uit
Blog 5: Hij is 65 centimeter en laat je levenslessen ontdekken

► Fotocredit
Bovenrand: Gerd Altmann via Pixabay
In blog:
eerste foto gemaakt door mijn echtgenoot Christiaan Bijl
tweede foto: onbekende fotograaf via Pixabay