Ik ga toch niet alles overhoop halen!

Het is het derde coachgesprek met Hans (49)*. Hij heeft het niet meer zo naar zijn zin op het werk. Althans, zo noemt hij het zelf. Hij werkt al 20 jaar bij dezelfde grote overheidsorganisatie, als controleur met veel werk in de buitendienst. Steeds vaker ergert hij zich aan de traagheid van de organisatie. ‘Het is één grote pot stroop!’

Doener
Uit zijn verhaal maak ik op dat hij een echte doener is en iemand die graag iets voor anderen wil betekenen. In het begin van zijn loopbaan was hij een super idealistische wereldverbeteraar. Vol overgave, onvermoeibaar. Als ik hem vraag hoe hij zich nu voelt, zegt hij: ‘Onrustig. Ik slaap slecht en heb vaak hoofdpijn’. Ik merk dat hij moeite heeft om over zijn gevoel of emoties te praten. Tussen de regels door is echter duidelijk dat er het nodige mis is.

In actie
Om aan te sluiten bij zijn doenerige instelling, zet ik hem flink aan het werk. Ik vraag hem in kaart te brengen wat zijn talenten en persoonlijke waarden zijn. En ook wat hij nodig heeft om met plezier te werken en wat hem energie geeft. Tot slot om op te schrijven van welke interesses hij graag zijn werk wil maken, wat zijn ideale werkomgeving is en wat hij wil leren.

Tot je pensioen
‘Lastig, al die vragen’, zo laat hij me vandaag weten. Hij is niet gewend om naar zichzelf te kijken en biecht op dat hij er maar moeilijk toe komt om de tijd te nemen voor de vragen. ‘Misschien kan je vrouw je helpen?’, opper ik. Dat blijkt niet zo’n handig idee te zijn. Zijn partner Mirjam vindt dat hij een prachtige baan heeft. ‘Bij de overheid zit je altijd goed, niet waar? En ach, iedereen moppert wel eens over zijn werk. Je werkt om geld te verdienen, zo is het nou eenmaal.’ Wat haar betreft blijft Hans gewoon zijn werk doen, tot zijn pensioen.

Geen risico's!
‘Hoe kijk je daar zelf tegenaan?’, vraag ik hem. Het blijft een tijdje stil. Ik blijk een gevoelig punt te raken. Mirjam en hij verschillen van mening over heel veel zaken. Hij is bang dat als hij haar duidelijk maakt dat hij misschien ander werk wil, de rapen gaar zijn. Zeker als ze hoort dat hij een overstap naar het bedrijfsleven niet uitsluit. Hij weet dat ze niet houdt van risico’s nemen en dolblij is met de vastigheid van zijn ambtenaarschap.

Ombespreekbaar
Bijna wanhopig kijkt hij me aan. ‘Zo’n overstap is bij haar onbespreekbaar! Hoe kom ik hier uit? Ik ga toch niet alles overhoop halen? We zijn dit jaar 25 jaar getrouwd!’
Ik besluit om geen zachte heelmeester te zijn. ‘Nou, dan ga je toch lekker zo door?’ ‘Nee, dat wil ik niet!’ Mijn reactie is maar één woordje: ‘Dus?’

Geen gemakkelijk inzicht
Het kwartje valt. Voor Hans is het duidelijk dat zo maar doordieselen in zijn werk geen optie meer is. Daarvoor is er teveel aan de hand. Er moet echt iets gebeuren wil hij gezond zijn pensioen halen. Dat is geen gemakkelijk inzicht, maar bevestigt wel wat hij van binnen al wist. We praten erover hoe hij met Mirjam kan bespreken wat er speelt. En hoe hij haar kan betrekken bij dit traject.

Coach?
‘Dank je wel’, zegt hij aan het eind van het gesprek. ‘Ik kan weer vooruit!’ Op dat moment voel ik me meer relatietherapeut dan coach. Maar ach, het maakt niet uit wie of wat ik ben – als het maar werkt!

* Dit is niet zijn echte naam. Vanwege privacy is de naam gewijzigd en zijn de omstandigheden aangepast.