Een ingrijpende verandering in mijn loopbaan als ambtenaar – dat durfde ik pas toen ik 53 was. Maar daarna groeide mijn moedigheidspier in een tempo dat voor anderen nauwelijks bij te houden was. Nu, in mijn achtste jaar als ondernemer, werk ik elke dag met veel plezier in en aan mijn bedrijf. (Als je meer wilt weten over mijn verleden, lees dan het blog In mijn vorige leven was ik jurist …)
Compliment
Dat ik ergens ben gekomen waar anderen graag willen zijn, besefte ik pas na contact met een collega-ondernemer. Zij blijkt net als ik ambtenaar te zijn geweest en is vanaf dit jaar 100% in de weer met haar eigen bedrijf. We delen ervaringen en na ons gesprek geeft ze me op Facebook een groot com-pliment: “Je mag trots zijn op wat je neerzet!”
Geraakt
Trots? Dat is een onbekende manier om naar mezelf te kijken. Haar zin raakt me. Ik heb de neiging om doelgericht altijd onderweg te zijn en vooral te kijken naar wat er nog ‘moet’ en wat ik wil. Dat resultaatgerichte is een van mijn kwaliteiten en heeft me ver gebracht. Doorzetten, volhouden, omgaan met tegenslag, niet zeuren – het zijn dingen die ik van kinds af aan heb ‘geoefend’ en waar ik na zestig jaar erg goed in ben geworden. Zo goed dat ik niet eens doorheb dat ik het doe.
Inzicht
Die ene zin op Facebook brengt me tot het inzicht dat er een groot nadeel zit aan deze kwaliteit. Wanneer kom ik tot rust en geniet ik van wat ik heb bereikt? Ben ik wel eens tevreden met mijn resultaten? Wanneer sta ik mezelf toe om trots te zijn op wat al dat harde werken heeft gebracht?
Een nieuwe bril
Door dat ene gesprek ontdek ik hoe nuttig het is om af en toe met een andere bril naar mezelf te kijken. Daarom beloof ik plechtig – en ook nog in het openbaar – dat ik vanaf nu meer pauzes inbouw om stil te staan bij wat er is. Zo, de hoogste tijd voor een lekker kopje espresso!
En jij?
Sta jij wel eens stil bij wat je hebt bereikt? Kijk je terug op je acties om ervan te leren én om nu te genieten van het uitzicht? Ik wens het je van harte toe!
Reacties