Werkgeluk? Voor meer dan een zesje heb je lef nodig

Soms weet je niet wat het effect is van wat je doet. Het leek een doodgewone woensdagochtend. Tijdens een meerdaags loopbaanevent van een ministerie geef ik een 40+ workshop. Over hoe je je persoonlijke kracht ontdekt en die inzet voor je tweede loopbaanhelft. Een dag later ontvang ik een mail van een deelnemer. Die blijkt aardig door elkaar geschud te zijn door wat er die ochtend met haar gebeurde.

Gehos
Ze noemt zichzelf nuchter en snapt niet waarom er allerlei emoties in haar rondhossen. Er is een knopje bij haar omgegaan, waardoor ze zich heel blij en opgeruimd voelt. Ook schrijft ze dat dit misschien komt door het besef dat er nóg een mooie carrière op haar staat te wachten.

Contact
Ik reageer op haar bericht en door de jaren heen houden we contact via mails en kaartjes. Na een tijdje laat ze me weten dat ze een meerjarige opleiding gaat volgen. Jaren later volgt het bericht dat ze is geslaagd en nog wat later dat ze een prachtige nieuwe baan heeft. Ik spreek haar vier maanden daarna, om nog eens terug te kijken op haar leven en loopbaan sinds die ene ochtend. Maak kennis met het indrukwekkende verhaal van Esther Enning (1971).

Actie
Als ik haar op het videobeeld zie, straalt ze aan alle kanten. Ze heeft het ontzettend naar haar zin en vertelt enthousiast over de nieuwe functie. De workshop van toen kwam precies op het goede moment. Ze was zich er niet van bewust, maar er broeide iets bij haar van binnen dat die ochtend werd aangestoken. Wat ze achteraf heel typisch vond: ze tekende een kleurrijke cirkel, gevuld met de belangrijkste thema’s van haar leven. Het voelde al tijdens de workshop als een afgerond geheel: “Nu weet ik dat ik in actie moet komen”.

Oerwoud
Dat klinkt heel makkelijk, maar ze had geen idee wat ze wilde. Beetje bij beetje kreeg ze haar beeld concreter. Ze had al twee hbo-studies achter de rug, om door te groeien moest het een universitaire studie worden. Ze was bereid hoog te grijpen, maar wilde het wel kunnen halen. En welke studierichting: het aanbod leek oneindig. Ook praktisch moest het kunnen naast haar werk. Het duurde een half jaar voordat ze wist wat ze wilde: een geaccrediteerde, Engelstalige universitaire opleiding over douane en logistieke naleving.

Teruggeven
Saai? Voor Esther niet. Een belangrijke overweging was dat haar werkgever, de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit, daar ook wat aan zou hebben. Zelf vond ze het niet meer dan logisch dat als zij studiefaciliteiten kreeg, de organisatie er iets voor terug moest krijgen. Typisch Esther om daar rekening mee te houden! Ging alles daarna vanzelf? Nou nee.

Hoe deed ik dat?
De studie moest nog door haar werkgever goedgekeurd worden. Dat duurde ‘even’, terwijl de opleiding maar eens in de drie jaar startte. Het lukte net op tijd voor Esther. Ze had door dat haar baan niet te combineren was met een studie en zocht iets anders. Reorganisaties volgden en toen ook nog corona. Dat maakte het studeren stukken lastiger. Achteraf snapt ze niet hoe ze het allemaal voor elkaar heeft gekregen.

Geen geduld
Wat ze het moeilijkste vond aan studeren? Een dag lang stilzitten en luisteren in de collegezaal. Geduld is niet haar grootste talent - als ze iets snapt, wil ze meteen door. En dan toch die betrokkenheid blijven voelen. Ook vroeg ze zich van tevoren bezorgd af of ze het nog wel zou kunnen, gaan studeren. Zou het niet veel lastiger zijn dan toen ze nog jong was? Tot haar verbazing was het dat niet.

Geen last van leeftijd
Ze vertelt dat ze leeftijd vooral als een voordeel ervoer. Op haar 25ste zou ze ten onder zijn gegaan aan de stortvloed aan informatie. Nu was ze veel beter in staat om hoofd- en bijzaken te onderscheiden. Ook trok ze aan de bel toen één module zoveel studiebelasting bleek te geven dat deze niet was bij te houden zonder er vrije dagen voor op te nemen. Na kort overleg met studiegenoten liet ze twee professoren weten: “Jongens, kan dit niet anders?” Dat zou ze op haar 25ste niet bedacht hebben, laat staan dat ze het gedurfd zou hebben om er melding van te maken. Het leverde een gedeeltelijke vrijstelling op waar alle studenten blij mee waren.

Toelichting Esther: Het pad is niet altijd geplaveid, de zon schijnt niet altijd. Maar de moeite die je neemt, kan je wel naar heel veel moois leiden.

Voor mij is deze foto een voorbeeld van het 'onderweg zijn'. Het is een wandelroute naar het bekende viaduct uit de Harry Potter film; het Glenfinnan Viaduct in Schotland. Er waren destijds geen tours, we liepen er op eigen houtje in de stromende regen heen. Dat was een avontuur op zich om er te komen. Maar zelfs onder die omstandigheden, met twee kleine kinderen die het écht niet grappig vonden - net zoveel water ín de schoenen als daarbuiten - was het uitzicht meer dan de moeite waard. De regen had zelfs het voordeel dat veel andere toeristen en de midges (steekvliegjes) thuis bleven ...
 

Voordelen van leeftijd
We gaan nog wat dieper in op leeftijd. Ze geeft aan dat ze nu veel beter beseft dat levens- en werkervaring enorm waardevol is. Als ervaren werkers realiseren we ons dat niet, omdat we het heel gewoon vinden wat we kunnen. Maar de winst aan wat je extra meebrengt, is groot.
Als voorbeeld neemt ze haar huidige functie. Al eerder, op haar 24ste, was ze leidinggevende. Terugkijkend noemt ze zichzelf toen niet de aller gezelligste teamleider. Ze heeft nu veel meer inlevingsvermogen en begrip voor medewerkers bij wie het even niet zo makkelijk gaat. “Dat vermogen had ik niet op mijn 24ste, ik had het ook niet kunnen leren. Het is iets wat leeftijd je brengt.”

Geen zesje!
Als ik Esther vraag naar haar gouden tip voor 40+’ers en hun loopbaan, antwoordt ze meteen: “Neem geen genoegen met een zesje!” Ze is er vast van overtuigd dat je daarmee jezelf te kort doet én de wereld om je heen. Ze weet dat het lef kost om dit te beseffen en om daarna stappen te zetten. Maar doorkachelen vindt ze zonde van je tijd.

Solliciteren
We staan stil bij wat ze heeft ondernomen om haar nieuwe baan te bemachtigen. Bij een externe sollicitatie werd het haar duidelijk dat ze zichzelf niet goed kon verkopen. Ze zag in dat ze vijftien jaar niets had gedaan aan dingen als cv, LinkedIn, een brief schrijven, pitchen, terwijl solliciteren een vak bleek te zijn geworden.
Gedurende een jaar kreeg ze van haar werkgever begeleiding van een jobcoach. Die zette haar aan het werk. Die investering is dubbel en dwars terugverdiend. Waar ze eerst het belang van goede arbeidsmarktvaardigheden onderschatte, ging ze die waarderen toen ze ermee aan de slag ging. Het werd steeds leuker en dankbaarder.

Een reis
Terugkijkend op de periode van de workshop van toen naar de baan van nu, noemt ze het een reis met onbekende bestemming. Een reis waarbij ze hard moest werken, maar al die moeite was het waard. Ze werkt fulltime en maakt mee dat mensen daar verbaasd over zijn. Haar reactie: “Maar ik vind mijn werk gewoon erg leuk! Het gaat hartstikke goed met mij!” Dat werkgeluk gunt ze iedereen.
Als leidinggevende vraagt ze de mensen in haar team hier ook naar. Sommigen komen niet verder dan: “Ja maar, het is toch mijn werk?” Esther stimuleert hen om actie te ondernemen.

Een voorbeeld
Ze is voor mij een prachtig voorbeeld van iemand die serieus de regie over haar eigen loopbaan in handen nam. Vanuit onzekerheid vulde ze stapje voor stapje haar nieuwe toekomst in. Met inzet en doorzettingsvermogen kwam ze in een functie waar ze helemaal op haar plek zit.
Dank je wel, Esther, voor het delen van jouw ervaring. Ik wens je nog veel gelukkige loopbaanjaren!

► Fotocredit
Bovenrand: foto van Andreas Senftleben via Pixabay
Portretfoto en in blog: eigen foto’s van Esther