Tropisch warm en gierende zenuwen

‘Dat is niet toegestaan.’ Ze zegt het heel streng. Ik laat me niet zomaar een bijzonder idee afnemen. Dus zet ik al mijn overtuigingskracht als voormalig jurist in om haar op andere gedachten te brengen. Dat werkt, want ze belooft het na te vragen. Binnen een uur heb ik haar akkoord.

Oefenen
Nu moet ik aan de slag. Er is alleen vandaag nog om me voor te bereiden. Ik zoek de tekst en muziek op, koop een stemvork en oefen met het vinden van de juiste beginnoot. Het gaat vrij aardig en ik denk dat het wel lukt.

Grote zenuwen
Die dinsdag is het tropisch warm. Als we in de familiekamer komen, blijkt het daar heerlijk koel te zijn. Van binnen voel ik me nog steeds meer dan 30 graden Celsius, want de zenuwen gieren door mijn lijf. Waar ben ik aan begonnen, denk ik bij mezelf.

In het echt
OK, thuis ging het redelijk goed, maar zingen op de uitvaart van je schoonmoeder is toch anders. De dominee arriveert. Het is mijn laatste kans om het aan hem gezonden programma te veranderen en te zeggen dat ik ervan afzie. Maar dat durf ik niet – nu zit ik eraan vast.

Christelijk
We gaan de aula in. Als de dienst vordert, voel ik me steeds ongemakkelijker. De bijeenkomst heeft een hoog christelijk gehalte. Mijn bijdrage is luchtiger en ik vraag me af of die wel passend is. Ik maak mezelf rustig door te denken dat de dominee alle teksten heeft gezien en geen bezwaar had.

Spanning
Als hij me uitnodigt om naar voren te komen, haal ik diep adem. Bij het spreekgestoelte zie ik voor het eerst de mensen in de zaal en dat zijn er veel meer dan ik dacht. Gelukkig valt de spanning van me af als ik mijn verhaal start. Ik vertel over de laatste ontmoeting die ik met mijn schoonmoeder had, op een zaterdag, anderhalve week voor haar overlijden. Ze was zwak en sprak bijna niet.

Muziek
Toen dacht ik er opeens aan dat muziek een manier is om contact te krijgen met mensen in de laatste levensfase. Ik herinnerde me een decembermiddag vorig jaar, toen we bij een samenzang waren van het koor waarvan ze lid was. Ze had veel plezier en zong uitbundig het ene na het andere lied mee.

Amsterdam
Het gezang van Wim Sonneveld, vooral zijn Amsterdamse grachtenlied, was haar favoriet. Als geboren Amsterdamse die tweederde van haar leven ergens anders moest wonen, voelde ze zich dan weer thuis.
Die zaterdag kijken mijn man en ik elkaar aan en we zetten het Amsterdamse lied in. Tot onze verbazing zingt ze de tekst mee. Het is het laatste contact dat ik met haar heb.

Samen
Ik vertel de mensen in de aula dat ik heel graag samen met hen het refrein van dit lied had gezongen. Door coronamaatregelen kan dat niet en daarom doe ik het in mijn eentje. Wat wel mag, is dat ze in hun hart zingen en met mij mee neuriën. Ik nodig ze hiervoor van harte uit, ter ere van mijn schoonmoeder.

Afscheidsgroet
Ik tik de stemvork aan, pak de juiste toon en zing de eerste regels. ‘Aan de Amsterdamse grachten, heb ik heel m'n hart voor altijd verpand. Amsterdam vult mijn gedachten als de mooiste stad in ons land’. De mensen reageren, ik raak ontroerd als ik hun geneurie hoor. Als één koor vullen we de aula met Amsterdamse wensen. Bijna kan ik niet meer zingen, maar ik herpak mezelf en breng het lied tot een mooi einde.
Ik had geen passender afscheidsgroet kunnen bedenken. Wat ben ik blij dat ik mijn angst overwon en heb doorgezet!