Psst … niet verder vertellen … soms vind ik het heel eng …

Even aarzel ik bij de verzendknop. Ik weet het – na meer dan een jaar is het nu echt de tijd om anderen te laten zien waar ik mee bezig ben geweest. Maar stel dat ze het helemaal niets vinden?

De start
Het begint met een simpel berichtje. Hé, dat wil ik ook! Ik pluis het helemaal uit, zodat ik precies weet waar het over gaat. Poeh, dat is een hele investering. Niet alleen qua geld, maar ook de tijd die het gaat vragen. Wil ik dat echt?
Eerst maar eens een teambespreking met het thuisfront. Als zij het niets vinden, kan ik er nog een nachtje over slapen en daarna beslissen. Tot mijn stomme verbazing krijg ik enthousiaste reacties. O jee, nu wordt het serieus.

Ik doe het!
Het kennismakingsgesprek is vlot en soepel. Een goede klik. Blijkbaar hebben zij er vertrouwen in dat ik dit kan. Ik doe het! Zo begint een van mijn mooiste avonturen: ik ga een boek schrijven! Stap voor stap waag ik mij op dit bijzondere, maar o zo nieuwe pad. Zonder dat ik me realiseer dat mij heel veel spannende dingen te wachten staan.

Brr!
Keer op keer moet ik even slikken om te doen wat nodig is. Zoals:
• de eerste hoofdstukken insturen naar mijn boekencoach. Met grote twijfels wachten op de reactie. Wat zullen ze zeggen als mijn teksten echt niet deugen? Zijn ze eerlijk? Daarna:
• het publicatievoorstel maken om uitgevers te vragen of ze mijn boek willen publiceren. Maar ik weet nog niet wat er in mijn boek komt! Unique Selling Points? Van mij? Is dat echt nodig? Vervolgens:
• na een aantal weken wachten – Waarom reageren die uitgevers niet? – de telefoon pakken om ze te bellen. Stel dat ze zeggen dat ze het boek niet zien zitten. En vorige week:
• het manuscript naar de proeflezers en een loopbanexpert sturen. Wat moet ik doen als ze me laten weten dat ze er niet doorheen komen?

Eng
Ik vind het eng. Op een kwetsbare manier laten zien waar ik voor sta. Een nieuw stukje van mezelf aan de wereld tonen. Toch doe ik het, iedere keer weer. Omdat ik steeds verder kom en mijn zelfvertrouwen groeit. Omdat ik enthousiaste reacties krijg die me stimuleren en inspireren. Omdat ik steeds zekerder weet dat dit is wat ik wil.
Maar ook omdat ik weet dat als ik niet doorga, ik er achteraf spijt van krijg. Want dan zal ik nooit weten hoe het was en of ik het kon.

Leren fietsen
Vanuit mijn trainer-/coachrol kijk ik met een beetje afstand naar mezelf. Ah, zo werkt dat dus. Je leert fietsen niet door ernaar te kijken, maar het gewoon te doen! Gewoon? Ja! Met vallen en opstaan steeds beter mijn evenwicht vinden. Totdat ik zingend niet alleen de rechte stukken fiets, maar ook die scherpe bocht. Achteraf vraag ik me af waarom ik dat leren fietsen toch zo moeilijk vond.

En jij?
Wat vind jij eng?
Ter inspiratie hieronder een lied van Daniel Lohues: Angst is mar veur eben, spiet is veur altied. Gezongen in het prachtige Drentse dialect, met een boodschap die meer dan waar is. Niet bang zijn, gewoon gaan, spijt is veel erger.

PS Het boek is er natuurlijk gekomen: de titel is De V-factor - loopbaanroman voor de 40 + ambtenaar.

► Fotocredit
Bovenrand: afbeelding van Michael Gaida via Pixabay
In blog: afbeelding van ambermb via Pixabay