Nog nooit voelde ik zo duidelijk de kracht van kwetsbaarheid

Zondagmiddag. Concert in Parijs. Mijn grote inspiratiebron Yves Duteil geeft de aftrap voor een nieuwe tournee met de chansons van zijn laatste cd. Ik zit op de vierde rij en kan hem zo in de ogen kijken. Zoals altijd bij zijn concerten voel ik me licht gespannen. Zodra de eerste tonen klinken, is dat voorbij en geef ik me over aan de muziek.

Nieuw
Het is niet te merken dat het voor Yves en zijn muzikanten een nieuw concert is. Boeiend hoe het ruim twintigkoppige orkest van de cd is vertaald naar een intieme theateruitvoering met slechts vijf begeleiders. Het enige wat me een beetje zorgen baart, is dat Yves soms zijn eigen teksten even niet meer weet. Hij neuriet dan wat, glimlacht en pakt de draad op. De zaal zit vol met fans en maakt zich niet druk over deze kleine uitglijders. Maar dan lijkt het noodlot toe te slaan.

Het lukt niet
We zijn ongeveer op de helft van het concert. Als de pianospeler een lied inzet, herken ik het prachtige liefdeslied van de nieuwste cd. Bij het vierde couplet stokt Yves echter en kijkt hulpeloos naar de pianist. Hij is de woorden kwijt. Ze beginnen opnieuw. Maar op precies dezelfde plek valt hij weer stil. Hij probeert het vier keer, vijf keer – het lukt niet.

Een nieuwe start
Hij maakt er een grapje van en vertelt dat hij niet weet wie toch de schrijver van de tekst is (iedereen in de zaal lacht …). En start opnieuw, vol goede moed. Het mag niet baten. Dan zegt hij dat hij even de tekst erbij pakt en verdwijnt in de coulissen. In de zaal stijgt de spanning. Na korte tijd verschijnt hij weer op het toneel en overlegt met de pianist die ook de arrangeur van de chansons is. Ze lijken wat te neuriën en kijken naar de tekst.

Moed
Yves loopt naar de microfoon. Hij vertelt dat ze al ruim een jaar bezig zijn met deze liedjes, waarbij telkens aanpassingen worden gedaan in de woorden en de muziek. Hij kijkt nog eens naar zijn vellen papier en dan naar het publiek. Met een dramatisch gebaar gooit hij de vellen van zich af: ‘Ik heb ze niet meer nodig!’ De zaal applaudisseert bemoedigend en wordt doodstil als de piano inzet.

Emoties
Iedereen houdt de adem in als het vierde couplet aan de beurt is. Het gaat goed! Het ontroerende lied vertelt het verhaal van veertig jaar liefde, in een poëzie die onweerstaanbaar is. Aan het eind van het chanson kijkt Yves omhoog naar het balkon waar zijn vrouw Noëlle zit. Met een uiterste inspanning lijkt hij alles te geven wat hij aan emoties en gevoelens in zich heeft. De allerlaatste regel kan hij niet meer zingen, maar alleen nog net stamelen. ‘Quarante ans plus tard je t’aime toujours, plus fort encore qu’au premier jour.’ (Veertig jaar later houd ik nog altijd van je, zelfs nog meer dan op de eerste dag.)

Kwetsbaarheid
De zaal is, net als hij, sprakeloos. Het duurt een tijdje voordat het applaus losbarst. Ik zie de tranen in zijn ogen staan. Ongelofelijk om te voelen hoe zo’n grote, ervaren artiest zich laat zien in al zijn kwetsbaarheid. Hij raakt me enorm. Deze gebeurtenis maakt me ervan bewust dat het niet erg is om fouten te maken of een zwakke kant van jezelf te delen. Integendeel! Juist door kwetsbaarheid te tonen, straal je kracht uit.

En jij?
Hoe ga jij om met je fouten, je neiging naar perfectionisme? Doe je jezelf stoerder voor dan je je voelt of laat je je kwetsbare kant zien? Ik wens je veel zachtheid toe!

PS
Als je meer wilt weten over de kracht van kwetsbaarheid, lees dan mijn blog 'De moed om niet perfect te willen zijn'. .

Wil je kennismaken met de muziek? Bezoek de website van Yves Duteil. Op de homepage kun je luisteren naar twee chansons van de nieuwste cd Respect en naar korte stukken van de overige. De teksten van alle chansons lees je op de pagina Discographie.
In het blog Mijn persoonlijke inspiratiebron ontdek je één van zijn chansons.