Mijn persoonlijke inspiratiebron

Yves Duteil is een Frans componist en zanger van chansons die weten te ontroeren door prachtige poëzie en muziek. Iemand die ook nog gedurende 25 jaar een publieke taak op zich heeft genomen. In de periode was hij burgemeester van een kleine dorpsgemeenschap. Niet onverdienstelijk, gezien de onderscheiding die hij hiervoor in 1992 ontving: de Marianne d'Or - een onderscheiding die wordt toegekend aan de beste burgemeesters in Frankrijk. Dit jaar stelde hij zich, om persoonlijke redenen, niet meer herkiesbaar. Minder zichtbaar, maar zeker niet minder belangrijk, zijn de vele initiatieven die hij aanstuurt of ondersteunt voor natuurbehoud en de rechten van het kind.

Grenzen doorbreken
Zijn chanson Jonathan is gebaseerd op het boek Jonathan Livingston Seagull van Richard Bach. Het boek vertelt over een jonge zeemeeuw, die zijn leven te beperkt vindt. Hij behoort niet tot de grote groep die alleen vliegt om op voedsel te jagen. Van vliegen wil hij een kunst maken, grenzen doorbreken, waardoor hij helemaal vrij zal zijn. De meeuwengemeenschap stoot deze nieuwlichter uit. Al vliegend komt Jonathan in een andere werkelijkheid terecht.

Beïnvloed je eigen toekomst
Voor Yves Duteil is het boek de inspiratie om verder te gaan dan je zelf voor mogelijk houdt. Het vergt moed om nieuwe stappen te zetten, maar je kunt wel degelijk je eigen toekomst beïnvloeden door de manier waarop je met het leven omgaat. Een motto waaraan ik elke dag inspiratie ontleen.
Luister naar het door hem gezongen chanson. De tekst staat hieronder.

Leestip
Tijdens een van zijn concerten maakte ik iets indrukwekkends en ontroerends mee. Lees erover in het blog Nog nooit voelde ik zo duidelijk de kracht van kwetsbaarheid.
 

Jonathan

Va-t’en dire au vent qui t’amène
Que le monde n’est rien sans toi
Il n’y a que l’amour qui t’entraîne
À monter plus haut chaque fois

Et caché derrière ton épaule
Il y a le regard si doux
D’une femme qui sait ton rôle
Et qui t’aide à tenir debout

C’est le vent qui sonne à ta porte
Mais le destin n’existe pas
Il sera ce que tu apportes
Tout ce que tu aimes est en toi

Tu fabriques une route neuve
Que bien d’autres suivront un jour
C’est pour mieux te mettre à l’épreuve
Qu’une étoile te suit toujours

Un bonheur quand il te traverse
N’est déjà plus qu’un souvenir
Il faut du courage à l’inverse
Pour ne pas trop le retenir

L’horizon s’éloigne à mesure
Qu’on avance pour le toucher
Il nous montre une vie plus dure
Moins facile à apprivoiser

Jonathan ouvre-moi les ailes
Le vent souffle vers l’avenir
Et le temps m’emporte vers celle
Qui m’apprend à m’appartenir

Va-t’en dire au vent qui m’appelle
Que j’irai jusqu’au bout du temps
Pour revivre une vie près d’elle
Entourés de tous nos enfants

Va-t’en dire au vent qui t’amène
Que le monde n’est rien sans toi
Il n’y a que l’amour qui t’entraîne
À voler plus haut chaque fois

Et caché derrière mon épaule
Il y a le regard si doux
De la femme qui sait mon rôle
Et que j’aime au delà de tout

Jonathan ouvre-moi les ailes
L’Univers n’est pas assez grand
Et les mots seraient infidèles
A décrire ce qui nous attend

La beauté des mondes invisibles
Qu’on découvre en fermant les yeux
Et l’amour des choses impossibles
Qui sont vraies quand on est heureux ...

Va-t’en dire au vent qui t’amène
Que le monde n’est rien sans toi
Il n’y a que l’amour qui t’entraîne
À monter plus haut chaque fois

Et caché derrière mon épaule
Il y a le regard si doux
De la femme qui sait mon rôle
Et qui m’aide à tenir debout ...

Paroles et musique: Yves Duteil (reproduction avec l’autorisation d’Yves Duteil: “Josien, avec plaisir!”)