Je merkt het niet totdat het piept

Tijdens mijn fietstocht hoor ik dat mijn zadel rare geluiden maakt. Niet verontrustend genoeg om meteen af te stappen, maar ik rij toch iets langzamer. Op de plaats van bestemming kijk ik er even naar. O jee, de linkerkant zit helemaal los. Rechts zit er iets van een schroef of zo die boven- en onderkant verbindt. Links zie ik alleen een gat.

Diagnose
Heb ik niet gemerkt dat er wat losschoot? Het is maar goed dat ik rustig aan deed, want anders was ik bij een scherpe bocht onderuit gegaan. Ik fiets voorzichtig naar de fietsenmaker die de diagnose stelt: niks meer aan te doen, er is een nieuw zadel nodig. Hij vraagt hoe oud dit leren exemplaar is en spreekt de Engelse naam Brooks eerbiedwaardig uit.

Leeftijd
Ik moet hard nadenken. Dat zadel zat eerst op een andere fiets, die ik van iemand overnam. Het was nog heel goed en daarom heb ik het over laten zetten naar een nieuwe fiets. Alles bij elkaar is dat zadel misschien wel dertig jaar oud. De fietsmeneer knikt goedkeurend als hij de leeftijd hoort. Zijn volgende vraag: weet u dat dit een mannenzadel is? Verbaasd kijk ik hem aan.

Raadsel
Hoe kan dat nou? Waarom gebruikte de vorige eigenaresse dit mannelijke exemplaar? Geen flauw idee, het raadsel krijgen we niet opgelost. De fietsmeneer haalt het oude zadel eraf en monteert de vrouwelijke versie. Hij waarschuwt me voor het keiharde leer en geeft tips voor het onderhoud

Aanpassen
Ik maak een proefritje. Jemig, dat is flink afzien. Als troost merk ik na een paar dagen dat de vorm van het zadel veel beter past. Vrouwen zijn nou eenmaal anders gebouwd dan mannen. Raar dat ik me al die jaren blijkbaar onbewust heb aangepast en zadelpijn bij lange fietstochten als vanzelfsprekend zag. Pas nu voel ik het verschil.

Gewoon
Als je er niet bij stilstaat, vind je het heel normaal hoe dingen gaan. Of het nou een zadel is of je werk: je neemt dingen zoals ze zijn. Je gaat ‘gewoon’ verder. Totdat er rare ‘geluiden’ komen en je de boel laat bekijken door een ander. Dan worden er dingen benoemd waar je nooit naar keek. Of was het misschien meer een kwestie van er geen tijd vrij voor willen maken?

In beweging
Want ergens weet je wel dat het niet zo lekker meer gaat. Dat je al veel te lang hetzelfde werk doet. Niks nieuws meer leert en het eigenlijk prima vindt. De energie om je te verdiepen in wat je wil met de rest van je loopbaan is ver te zoeken. Totdat je nieuwe leidinggevende dat vervelende gesprek met je heeft en je geen andere keuze laat dan in beweging te komen.

Moetjes
Zuchtend zit je tegenover me in het kennismakingsgesprek. Je schrikt als ik vertel dat ik als coach niet met ‘moetjes’ aan de slag ga. Dat ik mijn energie alleen steek in mensen die echt willen veranderen. Ik leg uit wat er nodig is voor een succesvol coachtraject. Het besef dringt bij je door. Ons gesprek verandert van toon en aan het eind hebben we elkaar gevonden. Met moed en vertrouwen gaan we samen verder.

► Fotocredit
Bovenrand: Pixabay | Dolf Kloosterziel 2074061
In blog: Pixabay | PIRO4D 2613960