Ik weet alleen maar wat ik niet wil

Ze is moe. Doodmoe. Met veel inspanning heeft ze het gered om voor het kennismakingsgesprek te komen. Al in de eerste vijf minuten zegt ze met zachte stem dat ze bang is om verder te gaan. Want ze heeft geen idee hoe dat moet.

Verbazing
Ik: ‘Hoe bedoel je?’
Zij: ‘Nou, bij coaching moet je toch gaan doen wat je leuk vindt? Dat is bij mij een groot probleem, want dat weet ik dus niet’.
Ik: ‘Wat weet je wel?’
Ze kijkt me vragend aan. ‘Ik weet alleen maar wat ik niet wil’.
Ik: ‘Prima, dan beginnen we daarmee’.
Haar verbazing past bijna niet in de kamer.

Twee keer out
Ellen is adviseur bij een middelgrote overheidsorganisatie. Ze werkt in een zware functie met veel externe contacten. Het grootste deel van haar werk bestaat uit onderweg zijn, praten, mailen en achter een computerscherm zitten. In haar vorige functie, een paar jaar geleden, heeft ze een burn-out gehad. Sinds twee maanden is ze zwaar overspannen.

Moeten
Nu ze terugkijkt denkt ze dat ze nooit helemaal is hersteld. Ze vond toen dat ze weer snel aan het werk moest. Ik onderbreek haar verhaal: ‘Wacht eens even. Er valt mij iets op. Je bent nog geen tien minuten hier, maar ik heb je al drie keer het woord ‘moeten’ horen zeggen. Van wie moet dat allemaal?’

Onpersoonlijk
Stilte en daarna tranen. Ik blijk iets te hebben geraakt. Ze vertelt dat ze altijd in grotere organisaties heeft gewerkt. Zonder problemen. Totdat ze het opeens zo onpersoonlijk vond. Al dat geklets en vooral die besluiten over mensen zonder dat er met ze is gepraat. Voor haar gevoel was ze de hele dag druk bezig, maar aan het eind van de dag kon ze niet benoemen wat ze precies had gedaan.

Er was geen resultaat en daarom kreeg ze steeds meer het idee dat ze nergens aan had bijgedragen. Dat gevoel kostte haar heel veel energie. Ze hoopte dat de vakantie rust zou geven, maar daarna lukte het niet om ’s morgens de auto in te stappen. Ze kon niet meer en meldde zich ziek.

Verbinding
Ik bespreek met haar hoe coaching helpt om je eigen kracht terug te vinden. Dat het geen enkel probleem is om te starten met wat ze niet meer wil. Dat we gaan ontleden wat daaronder zit en we zo op het spoor komen van wat wél bij haar past. Ik zie een lichte glimlach op haar gezicht: ‘Ik kan het bijna niet geloven, maar ik vertrouw je!’ ‘Dank je wel’, is mijn reactie, ‘maar nog veel belangrijker is dat je jezelf weer durft te vertrouwen. Het lijkt erop alsof je de verbinding naar wat jij voelt en wilt een beetje kwijt bent.’ Ze knikt.

Zon
‘Zie jezelf als de zon. Die schijnt altijd. Maar soms hangen er donkere wolken voor die je belemmeren om je kracht te laten stralen. We gaan er samen voor zorgen dat je de warme energie weer gaat voelen!’ Er verschijnt een grote glimlach tegenover me.
We praten verder over het coachtraject. Bij het afscheid geeft ze me een stevige hand. ‘Ik voel me nu al zoveel beter – dank je wel!’