Ik houd niet van loslaten

Lang dacht ik dat iets graag willen een belangrijke factor is om het te laten lukken. Nou nee dus, zo ervaar ik sinds kort. Ook al wil ik dat ene heel graag, het leidt tot mislukking en frustratie. Zelfs mijn uiterste best doen helpt niet – integendeel. Het maakt de boel alleen maar erger. Een voorbeeld.

Gedonder
Als 60+’er begon ik met hobospelen. Sinds de start heb ik een bijzondere verhouding met mijn instrument. Ik begon uit liefde voor de klank, zonder me te realiseren dat het een van de lastigste instrumenten is. Mijn jarenlange blokfluitervaring had me niet voorbereid op het gehannes met alles dat nodig is om een hobo mooi te laten klinken. Zo dacht ik goed thuis te zijn in ademsteun, na al die blokfluitjaren, gecombineerd met zingen vanaf de kleuterschool. Maar nu moet mijn adem door een piepklein rietje in het bovenstuk van de hobo. En daar begint dus het gedonder.

Het gaat zo traag
Ik ben ondertussen al meer dan twee jaar onderweg om te leren spelen en ga vooruit. Het tempo valt echter tegen. Iedere stap vraagt geduld en aanpassing en ik ontdek dat elke noot anders geblazen moet worden. Ze vragen allemaal om een Vipbehandeling, hoewel de middennoten het meest bescheiden zijn. Daar begon ik dus mee.
De kennismaking met de lagere noten gaf een hele nieuwe ervaring: die willen iets totaal anders. Met zinnetjes als: doe je kaak iets meer naar beneden, zet het riet iets verder in je mond, probeerde mijn meester Matteo wat handreikingen te geven. Niet dat het me meteen duidelijk was wat ik dan moest doen, maar het voelde alsof er oplossingen waren voor mijn probleem.

Van laag naar hoog
Toen het na een tijdje beter ging, waren de hogere noten aan de beurt. Eerst nog dicht bij de middelste noten, daarna steeds hoger. Bij mijn eerdere kennismaking met de lage noten kwam er soms niet eens een geluid uit het instrument. Dat doen de hoge notenbroers en -zussen anders: die laten al snel van zich horen, maar vraag niet hoe. De tonen wiebelen, zijn niet zuiver en klinken alsof een kind voor het eerst op een goedkope blokfluit blaast. Het is lastig en uitputtend. Het geluid piept en kraakt aan alle kanten en mijn oren doen pijn. Dan zegt Matteo: ‘Je wilt te graag!’ Verbaasd kijk ik hem aan: hoezo?

Vertrouwen
Ik deed extra mijn best, maar dat werkt averechts, zo blijkt uit zijn opmerking. Hij legt uit dat mijn zo graag willen ervoor zorgt dat ik het rietje helemaal dichtknijp met mijn mond. Dus komt er te weinig trilling tot stand en dat leidt tot dat lelijke geluid. Hij raadt me aan veel minder mijn best te doen en erop te vertrouwen dat mijn mond en lippen zelf wel aanvoelen wat er nodig is. Aarzelend volg ik zijn advies. Zelf ben ik er helemaal nog niet zo van overtuigd dat mijn mond dat doorheeft. Toch werkt het – het geluid is ronder en mooier! Hè hè! Dat geeft me moed.

Brr!
Loslaten is een woord waar ik een hekel aan heb. Het is populair, ik weet het, maar het voelt voor mij te passief. En zo ben ik niet. Ik ben doelgericht, zet me honderd procent in en loslaten past daar niet bij. Toch snap ik dat mijn acties niet altijd effectief zijn. Soms is het beter om dingen niet te willen of anders te doen. Ik verzin opeens om loslaten om te zetten in ‘anders vasthouden’. Dat brengt me op nieuwe benaderingen.

Veranderingen
Bij het hobospelen vertaalt zich dat in niet meer de obsessie hebben om die hoge noten eruit te persen. In plaats daarvan concentreer ik me op het gevoel in mijn mond en lippen.
Bij een lastige verbinding met iemand anders ben ik niet meer bezig met wat er allemaal misgaat, maar sta ik stil bij de mooie en fijne momenten.
Bij het onderzoeken van plannen focus ik niet op wat ik allemaal nog moet doen. In plaats hiervan besef ik dat ik onderweg ben en geniet ik van de tussentijdse ontdekkingen.

En jij?
Wat loopt er bij jou niet soepel, in je leven of in je werk? Kijk er eens naar met de bril van wat er wél goed gaat. Daarbij stilstaan, laat je verder komen!
Deel je ervaringen onder dit blog. Ze opschrijven helpt jou om je meer bewust te zijn van waar je mee bezig bent en brengt anderen op ideeën. Doe je mee?

Bonus
Misschien zit jij, net als ik, soms teveel in de doe-modus. Gelukkig zijn er dan momenten dat dat ene lied van Johan Verminnen me te binnen schiet. Hij heeft gelijk: traag is soms heel mooi.

PS Wil je meer lezen over mijn avonturen met de hobo? Ontdek het prille begin in het blog Het geheim zit in het rietje.

► Fotocredit
Bovenrand: foto van Gerhard via Pixabay
In blog: foto van Tom Burgess via Pixabay