Dankbaarheid heeft een lange levensduur

In deze tijd van veel ziekte en dood denk ik terug aan die ene zaterdag. Een 80ste verjaardag waarover een grote schaduw hangt. De persoon om wie het allemaal draait, is doodziek. Hoewel niemand het benoemt, weet iedereen dat het zijn laatste verjaardag is.

Straks of nu
Vooraf leg ik een idee voor aan mijn twee zussen. Die reageren lauw, al willen ze me niet tegenhouden. Het is even slikken, maar ik zet door. Hoe vaak maak je niet mee dat op de uitvaart van iemand mooie dingen worden gezegd, terwijl die persoon het heel fijn gevonden zou hebben om dit te horen toen hij of zij nog in leven was.

Niet soft
Ik vind het belangrijk om mijn vader te laten weten dat ik veel respect voor hem heb. Mijn praatje moet vooral niet te soft worden, dat past helemaal niet bij hem. Na wat gepeins kies ik voor de vorm van een limerick. Zo kan ik de zware sfeer wat luchtigs geven.

Ongemakkelijk
Op de familiebijeenkomst zijn veel mensen. Er ontstaan fijne contacten en mooie gesprekken. Voorafgaand aan de lunch komen de toespraakjes. Als ik in het midden van de zaal ga staan, zie ik mijn vader zich ongemakkelijk verplaatsen in zijn stoel. Hij is niet iemand die het middelpunt wil zijn. Bovendien: hij kent me en weet dat ik dingen graag benoem.
 

Avonturen
Ik lees mijn dichtregels voor en kijk hem aan. Nee, dit gaat hem zeker niet gemakkelijk af. Maar ik weet dat hij elk woord aandachtig beluistert. Hij hoort zijn eigen levensverhaal, gezien door de ogen van zijn oudste dochter. Ik beschrijf hoe hij zich inzette voor zijn werk. Dat hij niet bang was om in de zeventiger jaren, toen het buitenland voor de meeste mensen ver weg was, internationale avonturen aan te gaan. Bijvoorbeeld samen met ons gezin in een land wonen waar je de taal niet kunt lezen en slechts moeizaam kunt leren.

Niet zeuren
Ik spreek mijn bewondering uit voor de manier waarop hij jarenlang omgaat met zijn ziekte. Tachtig blijkt wonderwel te rijmen op prachtig, krachtig en machtig. Niet zeuren, doorgaan. Uit elke verbetering hoop putten. Aandacht blijven houden voor anderen, zelfs in moeilijke omstandigheden. De zaal wordt steeds stiller. Na mijn verhaal geef ik hem mijn papier en een grote, voorzichtige knuffel. Ik zie zijn ontroering, al probeert hij die te verbergen.

Dankbaarheid
Mijn vader overlijdt binnen tien weken na zijn verjaardag. Later hoor ik dat hij mijn tekst heeft laten lezen aan zijn beste vriend, de huisarts. Aan hem vertelde hij dat hij er heel blij mee was. Het lag niet in zijn aard om dat rechtstreeks aan mij te zeggen. Die dankbaarheid bereikt mij pas na zijn overlijden. Ook al is het ondertussen ruim negen jaar geleden, ik ben nog steeds onzegbaar blij met die dankbaarheid.
 

► Fotocredit
Bovenrand: Pixabay | Felix-Mittermeier 3441662
In blog: Pixabay | S. Hermann & F. Richter 2204964