Zijn jullie nou helemaal gek geworden?

Het is de eerste avond in de groep. Mijn zus en ik blijken de enige nieuwelingen te zijn. Na een rondje met namen en bij iedereen wat persoonlijke informatie, zegt een van de groepsleden: ‘We hebben iets bijzonders voor de nieuwkomers bedacht! Ga naar je kamer, trek je bikini aan en laat hier zien wie je bent!’ Er klinkt groot gejuich. Mijn zus en ik kijken elkaar aan.

Samen alleen
We zijn tieners. Na enkele jaren met ons gezin in het buitenland te hebben geleefd, gaan wij tweeën als enige gezinsleden een tijd in Nederland wonen, om een internationaal erkend schooldiploma te halen. Wanneer onze ouders terugkomen naar Europa, is niet duidelijk. Vanmorgen namen we afscheid in Tokyo, terwijl we weten dat we elkaar pas over een paar maanden terugzien.

Hier en daar
Het is 1976. Er is nog geen internet, geen mobiele telefoon, laat staan een smartphone. Bellen is heel duur en alleen bedoeld voor noodgevallen. Bovendien zit er acht uur tijdsverschil tussen Nederland en Japan. Communiceren kan alleen met brieven, die er een week over doen om aan de andere eind van de wereld te worden bezorgd.

Internaat
Onze ouders kozen voor ons een internaat uit. We hebben allebei een piepklein kamertje, waar net een bed, bureautje en kast in passen. Het is de bedoeling dat we het grootste deel van de tijd in de ‘ric’ zijn, afkorting voor de recreatiezaal: de zaal waar we vanavond kennismaken met de andere groepsleden.

Niet leuk
We voelen ons nu al verteerd door heimwee. De oproep om als Miss World-kandidaten voor de groep te paraderen, valt bij mij verkeerd. Ik haal diep adem en zeg: ‘Zijn jullie nou helemaal gek geworden? Snappen jullie niet dat dit echt niet leuk is? Waarom doen jullie niet je best ons een welkomstgevoel te geven? We peinzen er niet over om dit te doen!’ Er valt een stilte. De groepsleidster (40+) weet zich geen raad en rondt de bijeenkomst snel af.

Gezien worden
We willen allemaal gezien worden, maar niet op deze manier. Niet erkend worden in je gevoel is een ingrijpende ervaring. Na zoveel jaren zie ik de beelden nog voor me.
Als je op je werk niet jezelf kunt zijn, niet jouw talenten kunt laten zien, is het snel over met je werkplezier. Er is veiligheid nodig om jezelf te willen ontwikkelen, nieuwe dingen te leren en daarbij fouten te maken. Pas als die veiligheid gewaarborgd is, toon je wie je echt bent – in al je kracht en kwetsbaarheid.