Werkplezier tot aan je pensioen: hoe doe je dat?

‘Josien is ziek.’
‘Oh, wat vervelend. Is ze erg ziek?’
‘Jazeker, ze heeft mandatitis, dat is ernstig.’
‘Ernstig? Wat is het dan voor ziekte?’
“Het gaat om een ontsteking van de mandaatspier!’
Het is even stil. Maar dan begint mijn collega enorm te lachen.

De mandaatmalaise van een juridisch controller
Thuis had ik mijn man verteld over de halfjaarlijkse exercitie waar ik als juridisch controller een enorme hekel aan had. Het ging om de klus waarbij we alle besluiten die bij ons directoraat waren genomen, moesten checken. Honderden moesten we stuk voor stuk naast de mandaatregeling leggen om te zien of de ondertekening klopte.
Voor niet-juristen: de mandaatregeling gaat over, inderdaad, het mandaat. Zo’n regeling is nodig, want je kunt je voorstellen dat een minister of directeur geen tijd heeft om elke brief die de deur uitgaat, te lezen en te ondertekenen. Dit is ‘uitbesteed’ en heet mandaat. Iemand anders, bijvoorbeeld een afdelingshoofd, krijgt dan de bevoegdheid om een brief “namens de minister” te ondertekenen. Heel handig.

De macht van een handtekening
Wat we dan moesten checken? Nou, of degene die had ondertekend dat mocht doen. Hoezo? Je kunt je misschien voorstellen dat er allerlei soorten brieven aan burgers en bedrijven worden geschreven. Soms niet zulke belangrijke, maar soms wel en dan gaat het vaak om veel geld. Niet elke chef of elk hoofd heeft evenveel macht en kennis. Door te regelen wie waarover mag beslissen, is duidelijk wie de verantwoordelijkheid draagt. Met daaronder de verwachting (hoop?) dat de ondertekenaar goed nadenkt voordat hij zijn handtekening zet. Tot zover de theorie.

Juridische chaos? Ach
In de praktijk liep het vaak anders. Besluiten werden dan genomen door mensen die dat volgens de regeling niet mochten doen. Is dat erg? Ja, juridisch wel. Dan was het besluit namelijk onbevoegd genomen en niet geldig. Je zag daar niets van op die brief: er stond gewoon een handtekening onder. Maar voor pietepeuterige juristen, waarbij verwacht werd dat ik er één van was, ging het om een ramp! Eigenlijk bestond die brief dan niet, maar ja, leg dat maar eens uit aan niet-juristen. Dat lukte nooit - ze zagen het probleem niet.

Mandaatmissers en managementwoede
Daarom was het elke zes maanden een rotklus om te doen. Mijn collega en ik waren er weken mee bezig om onze rapportage op te stellen. Het meest vervelende was, dat als we die inbrachten bij het managementteam, sommige managers woest werden als ze lazen dat hun afdeling de meeste mandaatmissers had. Ze rekenden me dat bijna persoonlijk aan, terwijl ik alleen maar de boodschapper van het slechte nieuws was.

Terugkijken op zinloosheid
Het is lang geleden dat ik als jurist werkte. Omdat ik ergens het woord ‘mandaat’ lees, drijft deze herinnering opeens weer naar boven. Achteraf komt de zinloosheid van deze taak extra scherp bij me binnen. Juridisch ging het om een belangrijk aspect, maar het boeide niemand. Ik weet nog dat ik op een gegeven moment bij de hoogste ambtenaar aanklopte met het idee om dit anders te regelen. Die ging erover nadenken. De mogelijk vernieuwde praktijk maakte ik echter niet meer mee. Korte tijd later vertrok ik naar een andere werkgever.

Werk jij nog met hart en ziel?
Ambtenaren hebben een slechte naam. De vooroordelen lijken bevestigd te worden door veel schandalen en sappig uitgemeten incidenten. Wat er echt achter al die ambtelijke bureaus en laptops gebeurt, weten alleen de ijverige overheidsdienaren zelf.
Sta jij wel eens stil bij de waarde van je werk? Gun je jezelf de tijd om van een afstandje naar jezelf te kijken als je aan het werk bent? Wie zie je dan? Zie je iemand die bevlogen aan het werk is, die voelt dat dit werk belangrijk is voor de samenleving? Of iemand die alleen nog maar voor het geld werkt en op de automatische piloot functioneert?

Waarom het essentieel is om jezelf serieus te nemen
Zeker in de tweede helft van je loopbaan is het belangrijk om werk te doen dat bij je past. Werk dat aansluit bij je sterke kanten en je drijfveren, geeft je meer energie terug dan het je kost. Dat is het perfecte recept om met plezier tot je pensioen te blijven werken.
Luxe? Nee, noodzaak! Je voortslepen, dag na dag, is iets dat je niet lang volhoudt. Als je niet luistert naar je gedachten en gevoelens, laat je lijf je op die ene ochtend keihard weten dat het niet verder kan. Onthutsend, zo weet ik van de mensen die zich dan bij me melden voor coaching. Het herstelproces kan maanden duren en je wordt nooit meer dezelfde als vóór die inzinking. Laat het niet zover komen!

Wanneer neem jij jezelf serieus?

PS
Ik was die bewuste dag een uurtje later, zo meldde mijn man aan die collega. Hij verzon ter plekke de mandatitis, die een blijvertje werd onder de juristen.

► Fotocredit
Bovenrand: Creative Magic via Pixabay
In blog: Mohamed Hassan via Pixabay