Wat je ziet, is hoe je ernaar kijkt

En toen viel het alledaagse leven voor een groot deel stil. Vreemd en indringend.
We weten ons geen raad. Ik ook even niet.

Hoe moet het nu met het blog?
Wil je dat ik je afleid uit de werkelijkheid, doe alsof er niets aan de hand is en schrijf over werkgeluk voor gevorderden? Hm, ik denk dat je wel iets anders aan je hoofd hebt.
Wil je tips tegen coronastress? Nee, die haal je vast al uit de krant of van internet.

Ik kijk om me heen, zet mijn coachpetje op en zie van alles. Vooral tegenstrijdigheden.
Menselijke onzekerheid, terwijl de lente losbarst zoals elk voorjaar.
Voortdurend slecht nieuws, maar prachtige initiatieven vliegen me om de oren.
Een paar egoïstische asocialen die zich aan geen enkel gebod houden, naast toppunten van menslievende nabijheid.
Overbezette professionals met plotseling lege agenda’s die zich geen raad weten met de grote stilte die hen aanstaart.

Wat ik merk, is dat het me geen energie geeft om te focussen op wat niet meer mag of kan. Als coach spreek ik mezelf zachtjes toe: ‘Houd er toch mee op! Wat je ziet, is hoe je ernaar kijkt’.

Dus kijk ik nu anders.
In mijn favoriete stad Venetië zijn door de afwezigheid van boten weer vissen te zien in de kanalen.
Er wandelen nijlganzenfamilies op het vliegveld van Tel Aviv.
Tijdens mijn dagelijkse wandeling ruik ik de lentebloesem.
De luchtkwaliteit is fantastisch verbeterd.
’s Ochtends bij het open raam hoor ik in plaats van het gebruikelijke snelwegverkeer in de verte, koren van vogelzang. Vooral merels lijken nog meer hun best te doen.
Als ik in het park iemand tegenkom, knikken we, op veilige afstand, met een glimlach.
In Italië zingen de inwoners elkaar vanaf hun balkons moed in.
Met mijn moeder ben ik voor het eerst aan het videobellen en het contact ontroert ons allebei.

Ja, het is een bijzondere tijd. Met verdriet, ziekte en gemis. Ik voel en beweeg mee met de wereld. Maar ik zorg ook voor mezelf en daarmee voor de ander, door grenzen te stellen aan wat ik binnenlaat aan negativiteit. Heel bewust kies ik voor de lentezon!

Kom even tot rust. Daniël Lohues zingt het o zo mooi: ‘En as de liefde mar blef winnen, Komp ‘t allemaol wel goed’.