Vijftienhonderd keer gekmakend

Mijn man heeft een geheime opbergplek. Daar verstopt hij cadeaus totdat het volgens hem het geschikte moment is om mij te verrassen. Als ik me een paar dagen voor de vakantie laat ontglippen dat ik toe ben aan ontspanning, verlaat hij even de huiskamer. Kort daarna komt hij terug met vier dozen. ‘Kies maar!’

Ik word gek
Tegen de eerste zeg ik meteen nee. Vijftienhonderd is best veel, maar het gaat me niet om het aantal – de afbeelding staat me tegen. Favoriet bij mij zijn natuur- of stadsgezichten. Dit exemplaar heeft veel herhaling van abstracte patronen en kleuren en ik word al gek van de aanblik. Laat staan om er een paar uur intensief mee bezig te zijn. Gelukkig zijn er alternatieven en ik kies voor een Noors meer met bergen en een bootje.

Dat stemmetje
Als mijn echtgenoot de kamer uit is, roep ik hem terug. Ik ben van gedachten veranderd en ga toch voor de doos met al die herhalingen. Waarom? Omdat er een stemmetje in mij roept: ‘Hé, jij wilt jezelf toch steeds ontwikkelen? Ga dan ook hier eens iets spannends doen, iets waar je totaal geen raad mee weet’. Dat is de spijker op z’n kop en prikkelt me.

Anders kijken
Dapper begin ik met de rand. Altijd het makkelijkste deel, maar nu niet. Zuchtend probeer ik structuur aan te brengen in al die herhalingen. Wat moet in hemelsnaam waar? Het dwingt me om op een hele andere manier te kijken. Veel preciezer, naar kleurschakeringen en schaduwen. Na een behoorlijk lange tijd is de rand eindelijk compleet. Poeh hé, dit is nog maar het begin.

Gedoe
Normaal selecteer ik na de rand de grote stapel stukjes op opvallende kleuren, maar dat heeft hier geen zin. Bijna alles heeft een uitgesproken kleur, behalve de kleine minderheid aan pikzwarte en donkerblauwe deeltjes die ik verban naar een plastic zakje. Niet dat het echt helpt. De overvolle bontgekleurde doos staart me brutaal aan. Hoe denk jij mij te gaan temmen? Ik weet het niet. Voor moeilijke puzzels draai ik mijn hand niet om, maar dit is vreemd gedoe.

Zee-egels
Mijn gewone aanpak werkt niet hier. Ik moet iets anders verzinnen, maar wat? Als ik met een frisse blik naar de afbeelding op de buitenkant van de doos kijk, blijkt uit de omschrijving dat het zee-egels zijn. Het is een verzameling van ronde skeletten in felle kleuren. Dan zie ik opeens dat de kleurencombinatie rood-groen maar één keer voorkomt. Als ik alle stukjes van die combi bij elkaar heb, denk ik snel klaar te zijn. Nee dus. Ook dit duurt langer dan normaal, want groen komt op verschillende plekken terug.

Ontdekkingen
Regelmatig heb ik de neiging om te stoppen. Ik merk dat ik mezelf telkens weer bewust door mijn automatismen heen moet trekken. Stapje voor stapje leer ik de verschillende tinten te onderscheiden en doe steeds nieuwe ontdekkingen. Hé kijk, in de buitenste cirkels zitten witte stipjes in het midden, in de binnenste niet – ah! Dat helpt. Een beetje.

Overwinning
Ik selecteer zo goed mogelijk op kleur en bewaar de grootste stapel, die van allerlei tinten blauw, voor het eind. Heel langzaam verschijnt de paarse zee-egel, dan de geeloranje, de rood met paarse, de groenblauwe en tot slot de grote blauwe. Als ik daarna als laatste het plastic zakje met de donkere stukjes leeghaal, voelt het leggen van deze stukjes als een glorieuze overwinning. Op mezelf.

De vertaling van mijn puzzellessen
Schud de vertrouwdheid van de comfortzone van je af – je krijgt er nieuwe ervaringen voor terug.
Als je er bewust voor kiest om je gewone patroon te doorbreken, word je keer op keer op de proef gesteld.
Doorgaan vraagt veel geduld en mildheid met jezelf – het kost meer tijd om successen te halen dan je gewend bent.
Als je de strijd met jezelf aangaat en het lukt om het gevecht te doorstaan, smaakt de afronding hemels!

► Fotocredit
Eigen foto’s van de gemaakte puzzel