Tot hier en niet verder!

'Luister goed naar me. Je rondt je zaken af en ruimt zoveel mogelijk op. Je pakt al je persoonlijke dingen bij elkaar en neemt ze mee naar huis. Het maakt niet uit hoe laat je thuiskomt. Je gaat daarna niet meer terug.’ Ik voel me onder druk gezet en raak in paniek. ‘Nee, dat wil ik niet!’ Mijn man en ik zijn het niet met elkaar eens.

Twijfels
Het begon zo goed bij deze werkgever. Een heel nieuw werkterrein – ik had er veel zin in. In het voortraject bij de sollicitatie doken nog wel wat twijfels op. De jaarverslagen waren behoorlijk negatief op het punt van personeelsbeleid. Een enorm hoog ziekteverzuim en veel verloop riepen bij mij vragen op. De tijdelijke directeur toonde zich echter heel open hierover. Hij overtuigde mij van zijn plannen en van de verbeteringen die al waren ingezet.

De waarheid
Na mijn start bij deze organisatie duurt het echter niet lang: ik merk dat die jaarverslagen de waarheid vertellen. Er is een negatieve sfeer, er heerst een angstcultuur. De onveiligheid is zichtbaar en voelbaar. Voorzichtige gesprekken met andere medewerkers bevestigen mijn indrukken.

Vergissing
Ik kies ervoor om mijn beste beentje voor te zetten, keihard te werken en de arbeidsomstandigheden als een leerschool te beschouwen. Nog niet eerder werkte ik in zo’n context, maar ik heb er alle vertrouwen in dat ik ‘dit varkentje wel kan wassen’. Ik vergis me.

Mijn lot
Hoe ik ook mijn best doe, het helpt niet om het werk leuker te maken. Als klap op de vuurpijl ontstaat er een meningsverschil tussen mij en de hoogste baas. Dat daarmee mijn lot onafwendbaar is geworden, heb ik nog niet door. Ook niet dat argumenten niet helpen om gelijk te krijgen, hoezeer ik dat ook heb.

Regel 2
Ik leer regel 1: ‘De baas heeft altijd gelijk’. Ook leer ik regel 2: ‘Als dat niet zo is, treedt regel 1 in werking’. Tegelijkertijd leer ik ook minstens net zo veel over mezelf. Vooral als ik besluit om ontslag te nemen. Het blijkt dat de nieuwe directeur (uit het feit dat de tijdelijke directeur niet de ruimte wordt gegund om zijn werk te doen, had ik al lessen moeten trekken …) korte metten met me maakt. Hij neemt mijn ontslag koel in ontvangst en verbiedt me vervolgens om hierover met andere medewerkers in gesprek te gaan.

Zelfkennis
Als ik op mijn kamer terugkom, ben ik ontdaan over zijn dictatoriale gedrag. Dat is het moment waarop ik mijn man bel om hem te informeren over de laatste ontwikkelingen. Hoewel ik het niet met hem eens ben, doe ik toch wat hij zegt. Ergens diep in me voel ik dat hij gelijk heeft; hij kent me beter dan ik mezelf ken.

Ik ben niet ziek!
Die avond kom ik laat thuis. We bespreken wat me te doen staat. ‘Je meldt je ziek’, stelt hij voor. ‘Maar ik ben helemaal niet ziek!’, deel ik hem verontwaardigd mee. ‘Dat ben je wel’, antwoordt hij heel rustig. Ik kijk hem met open mond aan. Pas als we erover doorpraten, begint het me te dagen. Mijn liefhebbende echtgenoot die psycholoog is, heeft gelijk. Ik ben ziek, ziek van de spanning en de stress. Nu pas voel ik wat er in mijn lijf gaande is. De moeheid neemt me helemaal in beslag.

Voelen
Nu pas besef ik dat ik mijn eigen grenzen niet heb gesteld. Aan het bewaken hiervan kwam ik natuurlijk helemaal niet toe. En dus werden ze keer op keer overschreden, zonder dat ik er erg in had. Mijn geest dacht het voor het zeggen te hebben, maar mijn lijf is verstandiger en laat me nu voelen hoe het echt met me is. Een harde les, die ik blijkbaar nog moet leren.

Heel veel voelen
Tot mijn opluchting gaat de bedrijfsarts akkoord met mijn ziekmelding. Ze kent me uit een eerder gesprek. Ook gaat ze mee met mijn voorstel om de ziekteperiode te laten voortduren tot de ontslagdatum. Dat geeft me heel veel rust. En tijd om te overpeinzen, maar vooral te voelen, wat er allemaal met me aan de hand is.

► Fotocredit
Afbeelding van Siggy Nowak via Pixabay