Soms moet er iets gebeuren voordat er iets gebeurt

Als alles lekker loopt, is er geen reden om te veranderen. Gaat het schuren, dan proberen we eerst de ander of de buitenwereld te veranderen. Het duurt een tijd voor we doorhebben dat dat niet lukt. Ook dit besef brengt ons niet in actie. Wat dan wel? Een zetje. Meestal doordat er opeens iets misgaat, privé of op het werk.

Evert
Neem Evert (47). Twee keer burn-out in negen jaar – dat is de trieste score in zijn loopbaan. Diverse keren komt hij in een baan terecht die totaal niet aansluit bij wat hij kan en wil. Als ijverige, betrokken ambtenaar doet hij telkens enorm zijn best om te voldoen aan wat van hem wordt gevraagd. Maar het lukt steeds minder zichzelf op te peppen. Hoe slecht het met hem gaat, merkt hij pas als zijn lichaam laat weten dat de grens is bereikt en hij flauwvalt op kantoor.

Ellen
Of Ellen (56). Haar man wordt ongeneeslijk ziek. Na een periode van een jaar, waarin zij hem intensief verzorgt, overlijdt hij. De leegte thuis is voor haar ondraaglijk. Binnen een maand gaat ze weer fulltime aan het werk, maar twee maanden later is ze bekaf en meldt zich ziek. Uiteindelijk komt ze overspannen thuis te zitten en mag ze van de bedrijfsarts voorlopig drie maanden niet werken.

Eng
Wat is dat toch in ons dat we niet goed naar onszelf luisteren? Dat we maar door blijven jakkeren, ook al weten of voelen we dat het slechter met ons gaat? Hoe langer zo’n situatie duurt, hoe moeilijker het is om het patroon te doorbreken. We vinden het lastig om even een adempauze in te lassen, want dan springt het besef nog duidelijker naar boven dat er iets moet veranderen. En dat is heel eng.

Spanning en klachten
Toegeven dat het anders moet, is één ding. Tegelijkertijd geen idee hebben hoe dat ‘anders’ eruit ziet, maakt het bijna onoverkomelijk om eraan te denken. Wat dan? Hoe dan? Onbewust blijven de gedachten in ons hoofd rondtollen en zorgen voor nog meer spanning. Pas als die zich vertaalt in lichamelijke klachten waar we niet meer omheen kunnen, begrijpen we dat er iets met ons aan de hand is.

Jezelf serieus nemen
Inzien dat verandering onvermijdelijk is en dat je het niet meer in je eentje redt, voelt vaak als een nederlaag. Bij mijn coachklanten merk ik dat de eerste stap de moeilijkste is. Als jij in die situatie zit, weet dan dat je kracht nodig hebt om bij iemand anders aan te kloppen. Doe je dat, dan is het een applaus waard! Je toont je bereid om het veranderingsproces in gang te zetten. En je neemt jezelf én je werkgeluk serieus.

Vertrouwen
Wees gerust: je situatie is niet hopeloos. In een individueel coachtraject van gesprekken, vragen en oefeningen zie ik Evert en Ellen langzaam weer tot leven komen. Tijdens het traject ontdekken ze wat voor hen belangrijk is in deze loopbaanfase. De lichtjes in hun ogen komen terug, ze maken een energieke indruk. Vol vertrouwen vinden ze de baan die bij hen past.

De titel van dit blog ontleen ik aan een uitspraak van Johan Cruijff.