Promotie: van speurhond tot zwemmer

Mijn man weet het zeker: in een van mijn vorige levens was ik een speurhond. Een super speurhond. Ik ruik ALLES. Als ik thuiskom van een afspraak ontdek ik direct wat hij aan het koken is. Kook ik zelf, dan voorkomt mijn neus dat iets aanbrandt. Ik geniet intens van heerlijke geuren. Handig hoor, zo’n kwaliteit. Toch kleeft er een groot nadeel aan. Ik schreef het al: ik ruik alles.

Weerstand
‘Schrijf op wat je graag zou willen doen, maar ook waar je weerstand zit.’ Het is een opdracht tijdens een trainersworkshop. Met weerstand bedoelen professionals ‘geen zin in iets hebben’. Dat komen coaches en trainers regelmatig tegen, bijvoorbeeld als iemand verplicht moet deelnemen aan een training. Verzet of geen zin is dan heel begrijpelijk, maar verdient wel enige aandacht. Ik ervaar die dag hoe ik zo’n deelnemer het beste kan bejegenen. Je bent dus gewaarschuwd …

Zwemmen
Terug naar die opdracht. Ik denk meteen aan zwemmen. Jarenlang was ik een fanatieke zwemmer, totdat ik me steeds meer ging ergeren aan de chloorlucht. Ik schrijf op: ‘Ik wil wekelijks zwemmen, maar heb een grote hekel aan de chloorlucht die zo lang blijft hangen’. Terwijl ik dit noteer, schiet me opeens te binnen dat onze gemeente een spiksplinternieuw zwembad heeft. Zal ik het nog één keer proberen? Misschien zijn er dingen verbeterd.

Geen zin
De dag na de workshop overwin ik mijn tegenzin, pak mijn zwemkleding en stap binnen een kwartier  het zwembad binnen. Hé, ik ruik niets! Dat begint goed. Als ik mijn baantjes trek, ben ik helemaal blij. Ik ruik geen chloor, het water voelt heel fris aan en mijn ogen hebben nauwelijks last. Wat een verademing!

Snuffelen
De ultieme test is als ik thuis onder de douche uitkom. Ik snuffel hardgrondig aan mijn huid. Tja, nu ruik ik wel iets, maar het mag geen naam hebben. Het valt in het niet vergeleken met het verleden. Toen had ik de neiging om direct na het douchen mezelf opnieuw in te zepen. Wetende dat dat toch geen effect zou hebben, deed ik het niet. Ik sloot mijn neus zo goed mogelijk af voor de chloorlucht die ik de hele dag bij mezelf rook. Niet aan denken, prentte ik mezelf in. Helaas hielp dat nauwelijks.

Afleiding
Mijn zwemweerstand uitte zich rationeel: nee, ik ga het niet doen, want dan heb ik die vreselijke lucht. Er zijn nog een heleboel andere manieren waarop weerstand zich kan uiten. Misschien herken je wat nu volgt.
Als ik iets niet wil doen, bijvoorbeeld het maken van het jaarlijkse reiskostenoverzicht voor mijn belastingaangifte, ga ik iets anders doen. Lekker een puizzel maken op de pc en mijn record verbeteren. Ik laat me verleiden door reclameboodschappen op het scherm. Een zoekactie uitvoeren op internet en hele interessante dingen tegenkomen. In jouw geval misschien extra lang lunchen met die leuke collega. Het maakt niet uit wat het is, als het maar voor afleiding zorgt. Vluchtgedrag dus, zoals snoepen, een lekkere ongezonde lunchsnack eten, een sigaret opsteken …

Verbinding
Maar weet je: die weerstand is er niet voor niets. In mijn geval zat er het verlangen achter om te zwemmen, omdat ik weet dat het zo goed voor me is. Er is altijd betrokkenheid bij iets, anders zou je niet reageren. De ‘hè bah-gedachten’ zijn een signaal om jezelf te verbinden met wat belangrijk voor je is. Dus: onderzoek wat er speelt aan verlangens, emoties en behoeften. Je zult zien dat je daarmee uit de situatie stapt en ruimte schept voor jezelf.


► Fotocredit
Bovenrand: Daniel Perrig via Pixabay
In blog: Alexas Fotos via Pixabay