Oud?! Eerst word ik boos op de maatschappij en daarna op mezelf

Ik: ‘Morgen ben ik jarig. Hoe oud denk je dat ik word?’
Ze kijkt me peinzend aan: ‘50’.
Ik: ‘Nou, doe er maar een paar jaar bij. Ik word 62’.
Zij: ‘Dan zit je nog in het begin!’

Wie is oud?
Ik ben op bezoek bij mijn schoonmoeder. Ze is 97 en woont sinds twee jaar in een verzorgingstehuis. Het kortetermijngeheugen laat haar in de steek, maar in gesprekken is ze vaak glashelder. Voorzichtig vraag ik wat zij onder ‘oud’ verstaat. Daar reageert ze snel op: ‘Dat ben je als je slof slof slof en krom voorovergebogen door de wereld gaat’. Ik glimlach en zie meteen voor me hoe ze altijd met haar rollator over de gangen rent. Ze plaatst zich duidelijk niet in deze categorie. Op mijn vraag hoe ze zichzelf ziet op de levensschaal, is haar resolute antwoord: ‘Ik zit in de middenleeftijd’.

Geluk
Ik denk aan dit gesprek terug als ik de ochtend daarna naar de radioreclame luister. Daar presenteert zich een voor mij nieuwe organisatie: SeniorenGeluk. Het blijkt te gaan om een datingsite die natuurlijk veel moois belooft. Ik ben uitstekend voorzien op relatiegebied, maar door mijn beroepsdeformatie als gevorderde leeftijdsexpert, luister ik aandachtig.

Boos
‘SeniorenGeluk – voor 50+’ers.’ Ik steiger na deze afsluitende zin in de reclameboodschap. Belachelijk! Hoe komen ze erop om 50+’ers als senioren te zien! Boos en geërgerd mopper ik verder. Mijn man krijgt de volle lading over zich heen. Hij kent me en laat me lekker uitrazen.

Magisch woord
De marketingindustrie is fanatiek op zoek naar nieuwe woorden die ouder worden een positieve lading geven. Die acties worden gevoed door de gedachte dat het juiste woord op magische wijze ervoor zorgt, dat we ons beter voelen over onszelf, met respect worden behandeld op het werk en de maatschappij eindelijk onze waarde zal zien.

Helaas
Het lukt niet. Het maakt niet uit hoe ze ons noemen: senioren, 50+’ers, derde leeftijd, jong-bejaarden, actieve plussers, zilveren generatie, grijze golf, protestgeneratie of boomers. Al die woorden dragen zo’n negatieve lading dat ze me telkens weer beïnvloeden. Ze hebben impact op wat ik denk en geloof en zelfs op hoe ik ouder worden beleef.

Zij of ik?
Het duurt een tijd voordat ik doorheb wat er met me gebeurt. Natuurlijk zijn woorden belangrijk, maar ik ben het zelf die toestaat dat die woorden me ongelukkig maken. We hebben helemaal geen nieuwe woorden nodig – we moeten de definitie van bestaande woorden veranderen of uitbreiden! Dat doen we als ervaren werkers door onze manier van leven en werken te veranderen. En dat doen we door onze overtuigingen over wat er op ‘iets oudere leeftijd’ mogelijk is, aan te passen.

Etiketten
Stop met verdrietig of gefrustreerd reageren op de etiketten die worden geplakt op ‘ouder worden’. Een nieuwe term gaat er niet voor zorgen dat je een ander gevoel krijgt – dat kunnen we alleen zelf! Zullen we daar meteen mee beginnen?