Niets is constant, behalve verandering

Hij: ‘Ik vind je er niet geschikt voor.’
Ik: ’Toch ga ik het doen. Ik betaal het zelf.’

In de gang
Af en toe denk ik terug aan dit gesprek. Ik op een traptree, mijn vader achter zijn bureau. Samen in de gang, want daar staat dat grote bureau en daarom is het de beste plek voor een gesprek met mijn vader.

Scheiding
Ik snap zijn standpunt. Het is niet de eerste keer dat ik deze keuze maak. Na de middelbare school ging ik rechten studeren in Leiden. Die liefde duurde twee jaar, maar eindigde in een scheiding. We pasten niet bij elkaar.

Oude liefde
Acht jaar later werk ik al een tijd bij de overheid als die oude liefde me weer trekt. Ik ben 26 en kies opnieuw voor de rechtenstudie. Na zes jaar avondstudie in Utrecht haal ik samen met mijn moeder de bul op bij het faculteitsbureau op het Janskerkhof. Mijn vader was niet iemand die liet blijken trots op me te zijn. Pas later hoor ik van een goede vriend van hem dat hij dat wel degelijk was.

Anders groeien
Niet geschikt voor juridisch werk? Ik doe het twintig jaar met veel plezier. Krijg goede beoordelingen, groei door de afwisseling van functies en draag steeds meer verantwoordelijkheid. Ik heb niet in de gaten dat ik ook op een andere manier groei. Totdat ik als 50+’er merk dat ik niet meer de voldoening uit mijn werk haal die ik altijd had.

Een kunstje
Dat werk was in wezen niet veranderd. Ik wel. Hoe leuk het juridisch bezig zijn ook was, ik begon het steeds meer als een kunstje te ervaren. Het bracht me niet verder als mens, terwijl ik dat blijkbaar wel wilde.
Het was spannend om dat te durven toegeven. En lastig, omdat ik toen nog niet deze woorden eraan kon geven.

Onderweg
Al bijna tien jaar begeleid ik mensen die zijn zoals ik toen was. Ze zijn zoekend, hoewel ze niet goed weten wat ze zoeken. Het moet anders, maar hoe dan? Ik weet dat onderweg zijn een proces is dat onrust en onzekerheid met zich brengt. Het maakt me mild en dankbaar dat ik een tijdje op de weg van een ander mee mag lopen.

PS De titel is vrij naar een uitspraak van de Griekse filosoof Heraclitus.