Niet alle zomers zijn heet en droog

Aan het begin van ons leven doen we het automatisch: we zwemmen rond. We passen ons aan aan onze omgeving en halen eruit wat we nodig hebben. Als het tijd is om de baarmoeder te verlaten, begint ons openbare leven.

Zwemfase
Mijn zoon en ik hebben die zwemfase nooit helemaal achter ons gelaten. Al snel bleek hij net zo’n waterrat te zijn als ik. Meteen na zijn eerste zwemdiploma begon hij met waterpolo en vond het prachtig. Het sprak vanzelf dat we allebei meededen aan de zwemvierdaagse. Als deze term je niks zegt: een wandelvierdaagse, maar dan liggend. Je zwemt binnen een periode van vijf dagen vier keer een bepaalde afstand. Vaak is het zwembad mooi versierd en zijn er allerlei activiteiten omheen. Na afloop krijg je natuurlijk een medaille.

Groots
Ik ontdekte dat het evenement al sinds 1970 bestaat. En ook dat het het grootste landelijke zwemevenement in Nederland is. Niet zomaar wat dus. Tijdens de basisschooljaren van mijn zoon deden we drie keer mee. We zorgden voor aanmoedigende fans aan de kant en sprongen telkens enthousiast het water in.

Enthousiast?
Nou ja, niet iedere keer, zo moet ik eerlijk bekennen. Die vierdaagse vond altijd aan het eind van het schooljaar plaats, aan het begin van de zomer. Dat klinkt lekker, maar we zwommen in het plaatselijke buitenbad. Ik weet niet of je ooit aan buitenzwemmen deed, maar dat is iets minder lekker, qua temperatuur. Plus: er waren zomerse weken die geteisterd werden door regen en wind. Met onweer zou het evenement worden afgelast, maar zo ver kwam het gelukkig nooit.

Stoer
We namen drie keer deel, wat voor weer het ook was. Van tevoren stookten we elkaar een beetje op. Mijn zoon deed stoer, dus ik ook. Totdat we een keer bij de start een aarzelend meisje zagen staan. Ze durfde niet van de kant in het water te springen. Het was weer eens heel slecht weer en het bleek haar eerste keer te zijn. Ze liet ons voorgaan en we probeerden haar het goede voorbeeld te geven. Dat had geen effect: ze sprong niet en liep huilend naar haar moeder.

Koud
Bij het afdrogen na het zwemmen zei mijn zoon opeens tegen me: “Mam, het was dit keer wel erg koud, hè?” Ik gaf hem gelijk. Ook waren we het erover eens dat vooral die allereerste zwembaan verschrikkelijk was, daarna werd het beter. Ik keek hem aan en zei: “Weet je wat? Ik heb een idee. We slaan gewoon die eerste baan over!” Een paar seconden zag ik in zijn ogen dat hij me voor gek wilde verklaren. Daarna vroeg hij: “Hoe wou je dat doen dan?”

Stiekem
Ik improviseerde: “Nou, we spreken met elkaar af dat we die eerste baan niet voelen en ‘m heel snel zwemmen. Daarna zijn we warm gezwommen en merken we niets meer van de kou!” Glunderend sloten we daar onze geheime overeenkomst. En weet je wat het mooiste was? Het hielp echt! Zelfs toen we de dag daarna weer slecht weer hadden. We hoefden bij de start alleen maar naar elkaar te glimlachen en we herinnerden ons dat stiekeme afspraakje. Ook toen oma en opa na afloop bezorgd vroegen of we geen last hadden gehad van het koude water. “Nee hoor”, zei mijn zoon, “niks van gemerkt, hè mam?”

En jij?
Heb jij wel eens koudwatervrees, voor het echie of figuurlijk? De kracht van onze gedachten is groot. Verzamel je moed, sla die eerste stap over en ervaar hoe ver je daarna komt!

► Fotocredit
Bovenrand: foto van Martin Str via Pixabay
In blog: foto van Hans Rohmann via Pixabay
Medailles: eigen foto