Mijn eerste keer …

Vol verwachting kijken ze me aan. Ik bibber, aan de binnenkant. Maar waarschijnlijk zien zij het aan de buitenkant. Ik haal diep adem en heet hen hartelijk welkom. En dan zijn we begonnen.

Wie ben ik?
Dat ik hier sta, is mijn eigen keuze. Tientallen jaren was ik jurist en dat begon steeds vaker te kriebelen. Maar alleen al de gedachte dat ik geen jurist meer wilde zijn, maakte me bang. Wat dan wel? En nog veel enger: wie ben ik dan? Maar die kriebels werden steeds erger. Er zat niets anders op dan mezelf te resetten.

Loopbaanwending
Een bevriende loopbaancoach stuurt me op pad met een vage opdracht: onderzoek wat er bij je stroomt als het om leeftijd gaat. Een opdracht waar ik als doelgerichte jurist niet veel mee kan. Maar ik heb vertrouwen in mijn vriend en doe netjes wat hij zegt. En hij heeft gelijk: er ontstaat een Niagarawaterval aan inspiratie en ideeën. Het duurt even voordat ik het durf toe te geven. Ik weet wat ik wil! Ervaren werkers, 40+’ers, ondersteunen om met plezier aan het werk te zijn. Op mijn 53ste besluit ik mijn loopbaan een andere wending te geven.

Resetten
Ik kies ervoor om trainer en coach te worden. Naast mijn juristenbaan volg ik twee opleidingen tegelijkertijd. Het valt me zwaar. Ik moet niet alleen veel bijleren, maar ook afleren. Mijn juristenwezen is gewend te adviseren, te argumenteren. Dat is niet handig als je een groep deelnemers voor je hebt. En het blijkt ook niet de bedoeling te zijn om een coachee een inzicht aan te reiken. Hm. Tja. Over resetten gesproken.

Vlieguren
We worden aangemoedigd om al tijdens de opleiding veel vlieguren te maken. Oefening baart kunst, zo houden de trainers ons steeds weer voor. Het lukt me om het 50+ netwerk van mijn werk warm te krijgen voor een door mij te geven training. Ik ontwerp de inhoud, maak een pakkende titel en verzorg de pr. In korte tijd stromen de aanmeldingen binnen.

Anders dan gedacht
Op die donderdagochtend heb ik vijftien deelnemers. Ik heb me goed voorbereid. De doelen zijn bepaald, oefeningen bedacht, materialen gemaakt. Het tijdschema ligt vlak naast me en de meegebrachte klok staat in mijn ooghoek. Maar alles loopt anders dan gepland. Ze reageren niet zoals ik had verwacht. De eerste oefening duurt veel langer dan mijn schema aangeeft. Ik word zenuwachtig. De koffiepauze brengt me de hoognodige rust. Ik besluit om de resterende oefeningen korter te maken en slaag erin om de aangekondigde eindtijd met maar 5 minuten te overschrijden.

Last but not least
De schriftelijke evaluatie is achter de rug. Er wacht me nog slechts één ding. Dapper vraag ik de groep: ‘Wat vonden jullie van vandaag?’ Het is even stil. Dan vliegen de complimenten over de tafel. Ik kan het bijna niet geloven. Gesterkt door deze loftuitingen biecht ik op dat het vandaag mijn allereerste keer als trainer is. ‘Oh, echt waar? Ik dacht dat je dit al jaren deed!’

► Fotocredit
Bovenrand: foto van Lubos Houska via Pixabay
In blog: foto van bess hamit via Pixabay