Kroketten werden onbespreekbaar

Als zij er niet waren geweest, had het veel langer geduurd. Misschien was het zelfs nooit gebeurd. Maar zij zetten me toen aan het denken, lezen en praten en daarom veranderde ik. Ingrijpend.

West-Friesland
In de jaren zestig woonden de meeste van mijn familieleden in West-Friesland. Voor mensen die dit begrip niet meteen herkennen: dat is niet het westen van Friesland, maar het noorden van Noord-Holland. Ons gezin woonde toen in Den Haag, waar ik op de lagere school zat. Het snelwegennet was nog lang niet zo uitgebreid als nu en daarom was de reis naar mijn familie lang. Jaren later ken ik nog steeds de route uit mijn hoofd: door kleine dorpen en over provinciale wegen.

Lunch
Hoe verder we op die route in Noord-Holland kwamen, hoe meer wij kinderen (ik ben er een van drie dochters) hoopten dat we bij de Alkmaarse rotonde zouden stoppen. Daar zat het wegrestaurant waar we heel soms gingen lunchen. Als dat gebeurde, hoefde ik niet lang na te denken over wat ik wilde eten. Altijd was dat brood met kroketten. Ik was dol op die combinatie van krokante korst en romige ragout.

Een nieuw geloof
Mijn gedachten hierover werden behoorlijk door elkaar geschud toen ik tijdens mijn middelbare schooltijd kennis maakte met vegetariërs. Twee van mijn klasgenoten bleken dit ‘geloof’ aan te hangen. Mijn ouders woonden een deel van mijn middelbare schooltijd in het buitenland en ik op een internaat. Dat een van de meisjes in mijn groep iets anders te eten kreeg dan de rest van de groep, maakte me nieuwsgierig. We raakten met elkaar in gesprek. Na het lezen van een paar boeken die ze aanraadde, was ik om: ik werd een vegetariër.

Raar
Toen mijn ouders terugkwamen naar Nederland en ik dit thuis meedeelde, barstte mijn moeder in tranen uit. “Wat moet ik dan voor je koken?” Ze raakte helemaal in paniek. Dat was begrijpelijk. Het was eind van de jaren zeventig – de tijdgeest en daarmee winkels en restaurants waren nog lang niet ingericht op deze vreemde eetgewoonte. Je was raar als je geen vlees at. Mijn besluit stond echter vast.

Onbegrip
Achteraf verbaas ik me over mijn plotselinge bekering. Wat maakte dat ik afstand deed van iets dat zo gewoon was dat je er niet over nadacht? Wat zorgde dat ik dat wel deed en tot een ongewone keuze kwam? Ik werd geraakt door de verhalen die ik hoorde en las. De informatie die ik overal vond, was zo confronterend dat er voor mij geen ontkomen aan was. Ik trotseerde mijn basisgezin, de heersende cultuur en sommige van mijn beste vrienden. Het was onhandig en vaak ongemakkelijk. Toch liet ik het gehoon en onbegrip dapper aan me voorbijgaan.

Persoonlijke waarden
Vaak staan we niet stil bij onze persoonlijke waarden. Toch zijn het belangrijke richtingaanwijzers die ons denken, voelen en doen bepalen. We kennen ze meestal niet van onszelf. Totdat een waarde in de verdrukking komt. Voor mij werden dierenwelzijn, de voedselverspilling die met de grootschalige landbouwindustrie samenhangt en het wereldmilieu zo belangrijk, dat ik mezelf veranderde. Ik koos er bewust voor om andere waarden belangrijker te vinden dan ik altijd vond.
Ruim veertig jaar later ben ik nog steeds vegetariër en overpeins ik opnieuw hoe duurzaamheid een grotere rol in mijn leven kan spelen. Zo deden mijn man en ik twee jaar geleden onze auto de deur uit. Nu bekijk ik mijn bank met de bril van eerlijk bankieren. Het resultaat valt vies tegen en nieuwe actie hangt in de lucht.

Zingeving
Zeker in de tweede loopbaanhelft is leven en werken volgens je waarden belangrijk. Het geeft een extra dimensie aan wat je doet en leidt tot diepe voldoening en zingeving. Onderzoek eens waarvoor jij leeft en gun jezelf een verfrissende nieuwe ronde!

In het blog Maak je werk waardevol! ontdek je meer over persoonlijke waarden.

► Fotocredit
Bovenrand: marvinbla via Pixabay
In blog: account 12019 via Pixabay