Je bent toch niet zo’n zweverige coach, hè?

Af en toe nadenken over m’n werk – als het moet, oké. Maar dan alsjeblieft niet van dat vage gedoe. Ik hoor verhalen over coaches die je je kindertijd en je ouders laten doornemen. Wat moet ik daarmee? Wat heeft dat met mijn werk te maken?

Hoezo dromen: wat heeft dat voor zin?
Of van die vragen over je droombaan. Dromen doe ik in m’n bed. Weet je waarmee ze me ook op de kast krijgen? Als je je moet voorstellen dat je de loterij wint. En wat je dan met dat geld gaat doen. Weet je wat mijn antwoord is? Uitgebreid vakantie vieren en verder niks!

En dan ook nog die oefeningen
Het toppunt: van die ‘oefeningen’ waarbij je je moet concentreren op je ademhaling met je ogen dicht. Ik probeer dan altijd om even te slapen, maar daarin word ik gestoord als ze dan na een tijdje een verhaaltje vertellen. Meestal van die sprookjes, waarbij je een oude vrouw tegenkomt die jouw levensboek vasthoudt. Levensboek? Kom op zeg, we zitten niet meer op school!

Werk is werk
M’n leidinggevende wil dat ik naar een coach ga. Flauwekul! Wat moet ik bij zo’n mens? Zeker eindeloos over mijn werk praten. Ik peins er niet over. Werk is gewoon werk. Zolang ze me elke maand maar betalen.

Pensioen
Weet je waar ik wél tegenop zie? Dat het nog zo lang duurt tot m’n pensioen. Gelukkig kan ik dan heerlijk m’n eigen gang gaan. Eindelijk doen wat ik leuk vind.

► Fotocredit
Bovenrand: Plutozoom via Pixabay
Foto in blog: Debbie Courson Smith via Pixabay