De metro loopt over van de mensen. Ik ben blij als ik de drukke ondergrondse gangen achter me laat en de trap naar buiten vind. De lucht is heerlijk fris, al prikken de felle zonnestralen in mijn ogen. Ik wil zo snel mogelijk wennen en loop langzaam door, in de richting van het grote plein. Dan zie ik het en ben meteen onder de indruk. Dit is waarvoor ik kwam: wat is het ongelofelijk prachtig!
Gek
Veel van de mensen die ik van tevoren spreek, kijken me verbaasd aan. ‘Dus je gaat vijf uur met de trein reizen, plus nog een paar uur met de bus en metro, alleen maar om dat te bekijken? En dan ook nog op één dag heen en weer? Ik wist niet dat je zo gek was!’ Hoe ik het ook probeer, ik kan het ze niet uitleggen. Het verbaast me niet echt, want ik snap mezelf op dit punt ook niet.
Kunstplan
Van tevoren volg ik het project op de live stream en zie hoe dit kunstplan met militaire precisie vorm krijgt. Twee maanden voor de opening worden stalen kooien geïnstalleerd om de ornamenten aan de binnenkant en de beeldhouwwerken aan de buitenkant te beschermen. Stap voor stap worden de kwetsbare delen van het monument afgedekt. Zes dagen voor de opening begint het spectaculaire werk: tientallen bouwvakkers in oranje bergbeklimmeruitrusting rollen 25.000 vierkante meter zilverblauwe stof af. Ze springen soepel over de rand van het vijftig meter hoge bouwwerk en laten de grote balen textiel beetje voor beetje naar beneden vallen. Dat gaat veel sneller dan ik dacht.
Toch niet voorbereid
Dan volgt het touwenwerk. De hangende stof wordt verticaal geplooid en strak verdeeld in symmetrische vlakken, omlijnd met dikke rode kabels. Nu worden de Franse kleuren blauw, wit en rood zichtbaar. Ik zie hoe het bekende bouwwerk wordt omgevormd tot een uniek kunstwerk. Daarmee denk ik goed voorbereid te zijn op wat me een week na de opening te wachten staat. Dat blijkt niet zo te zijn.
Science fiction
Toen we in mijn tienerjaren vlak bij Parijs woonden, was de boog vaste prik als er Nederlandse familieleden en vrienden op bezoek kwamen. Terwijl ik de Arc de Triomphe goed ken, word ik nu totaal ontregeld door wat ik zie. De glanzende stof geeft de bekende vorm een science fiction uiterlijk. Het lijkt zo anders, zoveel groter.
Waarom?
Het is schoonheid, zeker. Als je iets dat zo solide en stoer is als de Arc omtovert tot een zachtjes opbollend, geplooid omhulsel dat me doet denken aan Griekse kleding, is dat een actie van zinloze én toch prachtige schoonheid. Het geplooide textiel glinstert in het wisselende licht als de wolken met de zon spelen. Visueel word ik overweldigd. Waarom raakt me dit zo?
Vrijheid
Is het omdat ik het allerlaatste project van dit kunstenaarsechtpaar wilde zien, maar pas onlangs, toen ik alle veiligheidsmaatregelen las, de combinatie van mensenmassa’s en coronarisico’s aandurfde? Of omdat ik onderken dat elk van hun werken ‘een schreeuw om vrijheid’ is, zoals ze het zelf noemden, dwars tegen jarenlange bureaucratie in? De vrijheid van de kunst die zo haaks staat op wat ik als bestuursrechtjurist leerde en waarmee ik twintig jaar werkte.
Ik weet het niet
Wat het is, hoef ik niet te weten. Als ik deze regels schrijf, de dag na mijn Parijse bezoek, voel ik veel meer dan blijheid en geluk dat ik het heb gezien en aangeraakt. De spierprotesten in mijn benen van het uren rondlopen en de pijnlijke schouders door het dragen van mijn zware rugzak vallen in het niet bij een intens gevoel van dankbaarheid en verwondering. Dankbaar dat er mensen zijn die artistieke ideeën combineren met het geduld om tientallen jaren te wachten tot hun ideeën eindelijk worden geaccepteerd. Verwondering als ik merk hoe belangrijk het voor me is om iets te doen dat ik echt heel graag wil, ook al snap ik niet waarom.
En jij?
Doe jij wel eens iets, in je leven of loopbaan, waarbij anderen je voor gek verklaren? Ik hoop het van harte!
PS
Toen in 2020 duidelijk werd dat het project eindelijk door zou gaan, schreef ik over dit bijzondere kunstenaarsechtpaar. Ontdek hoe rare roze randen de aanleiding waren.
► Eigen foto's van L’Arc de Triomphe, Wrapped
Reacties