In het leven gaat het om veel geld verdienen

‘Mogen we binnenkomen, mevrouw?’ Drie jongens melden zich aarzelend bij de deur van het zaaltje van de bibliotheek waar ik net een workshop gaf. Ze blijken de ruimte aansluitend aan mijn workshoptijd te hebben gereserveerd. Ik nodig ze van harte uit. Zij installeren zich met hun laptops, ik ruim mijn spullen op.

Leuke dingen doen
Ze willen weten wie ik ben en waar de workshop over ging. Dat vertel ik en stel ze de vraag of ze al aan het werk zijn. Ze zitten in 6 vwo en ‘studeren’ voor een examen. Eentje antwoordt dat hij als pizzakoerier werkt.
Ik: Vind je dat leuk werk?
Hij knikt bevestigend en zegt iets over rondscheuren op een brommer.
Ik: Wil je dat je hele leven blijven doen?
Hij: Dacht het niet! Ik wil heel veel geld verdienen!
Ik: Weet je al hoe je dat voor elkaar krijgt?
Hij: Ik denk iets met aandelen, dat gaat lekker snel.
Ik: En als dat lukt, wat ga je dan met het geld doen?
Hij: Dan heb ik de vrijheid om leuke dingen te gaan doen.
Ik: En als het niet lukt om veel geld te verdienen en je vindt je werk verschrikkelijk, wat dan?
Hij zwijgt. Over een alternatief plan blijkt hij niet te hebben nagedacht.

Compensatie voor de pijn
Als je rond de 18 bent, is het logisch dat je nog niet alle effecten kunt overzien van wat je bedenkt. Het wordt een ander verhaal als je in de tweede helft van je loopbaan zit en nog steeds niet verder kijkt dan je neus lang is. En steeds meer accepteert dat werken niet leuk is en je salaris bedoeld is om die pijn te compenseren.
 

De praktijk
Ik hoor het van iemand die in mijn coachkamer zit. Ogen grauw, lusteloos. Zijn houding straalt geen enkel enthousiasme uit als hij over het werk praat. Dat verandert als ik hem vraag wat hij in zijn vrije tijd doet. Hij gaat recht overeind zitten en kletst me de oren van het hoofd over de culturele projecten die hij organiseert. Maar ja, daar verdient hij weinig tot niets mee.

Een vraag zet dingen in beweging
Ik kijk zijn cv door en kom op een idee. ‘Wat zou je ervan vinden om in het onderwijs te werken?’ Het blijkt een schot in de roos. In het verleden heeft hij dat gedaan, maar het was geen succes. Nu staat hij daar heel anders in en zijn ogen beginnen steeds meer te glimmen als we de mogelijkheden verkennen.

Een andere blik
‘Dat ik daar zelf niet opgekomen ben!’, zegt hij verbaasd. ‘Tja, daar heb je mij voor ingehuurd’, zeg ik lachend. Als ik hem er ook nog op wijs dat hij als troef zijn culturele projectervaring kan inzetten, veert hij helemaal op. We bespreken de acties die hij gaat ondernemen om zaken concreet te krijgen. Bij het aantrekken van zijn jas bedankt hij me met een stevige handdruk en gaat bijna stuiterend de deur uit.

Geld is voor veel dingen handig, maar werkgeluk is niet te koop.