070 317 56 58 / 06 126 50 357        contact        leeromgeving
img

Ik zie het niet meer zitten!

‘Goedemorgen. Ervaren Ambtenaren, met Josien Sneek.’
‘Met Piet van Dongen*. Moet je luisteren. Sinds een paar maanden hebben we zo’n nieuw interimmertje en die wil mijn functie opheffen! De vorige interimmer, zo’n jong huppeltje, heeft de hele boel een paar jaar geleden ook al gereorganiseerd. Dat leidde tot een nog grotere puinhoop dan het was. Niemand weet meer waar ie aan toe is. Kan je daar wat mee?’
‘Nou, het lijkt me dat het er niet zozeer om gaat of ik er iets mee kan, maar wat jij ermee kunt.’
‘O. Tja. Daar zeg je wat. Maarreh, ik zie het niet meer zitten. Zo’n tien jaar geleden dacht ik met 55 met vroegpensioen te gaan en nou moet ik blijven werken tot mijn 67ste. Dat is nog vijftien jaar! Hoe kom ik die tijd door?’

Voortslepen
Een paar dagen later zitten we bij elkaar in mijn praktijkkamer. Piet praat over zijn werk. Hij blijkt zich van dag tot dag voort te slepen. Met grote tegenzin doet hij zijn werk, helemaal op de automatische piloot. In het weekend komt hij een beetje bij, maar op zondagavond voelt hij al de knoop in zijn maag alweer als hij de ochtend daarna aan de slag moet. Hij maakt een vermoeide indruk.

Die goeie ouwe tijd
Als ik hem vraag iets te vertellen over de tijd dat hij het nog wél naar zijn zin had op het werk, begint hij helemaal te leven. Enthousiast haalt hij herinneringen op aan de collega’s met wie hij samenwerkte, hoe iedereen naar hem toekwam met de moeilijke klussen. Hoe fijn de werksfeer was en iedereen elkaar hielp. Maar dan stokt zijn verhaal. ‘Weet je, Josien, het heeft geen zin om hiermee bezig te zijn. Die goeie ouwe tijd komt toch nooit meer terug.’ Ik zie dat hij zijn emoties probeert te verbergen en haak erop in.

Targets
‘Zou je dat graag willen?’, vraag ik hem. ‘Tuurlijk, maar ergens weet ik wel dat het niet kan. We werken nu heel anders, de mensen zijn anders. Het is allemaal zo zakelijk geworden en iedereen heeft het alleen maar over het halen van die targets.’ Hij spreekt het laatste woord uit alsof hij er een vieze smaak van in zijn mond krijgt.
Verderop in het gesprek blijkt dat Piet realistisch genoeg is om te beseffen dat de verhoogde pensioenleeftijd een feit is. Hij heeft geen geld om eerder te stoppen en moet dus door. Maar hij ziet er heel erg tegenop.

Werkplezier
Ik vraag hem hoe het zou zijn om met plezier naar het werk te gaan en er energie van te krijgen. ‘Dat lijkt me geweldig, maar hoe ga je dat voor elkaar krijgen?’ Ik beantwoord zijn vraag niet en kijk hem alleen maar aan. Hij snapt het direct en glimlacht. ‘Ah, je bedoelt natuurlijk hoe ik dat voor elkaar ga krijgen!’ Ik knik en zeg: ‘Het enige wat je daarvoor hoeft te doen, is kiezen.' ‘Hoe bedoel je?’

Drie opties
Ik vertel dat er altijd een keuze is uit drie opties.
Wil of kun je werken aan het veranderen van de situatie?
Wil je werken aan het accepteren van de situatie?
Of wil je weg?
Die keuze zet hem aan het denken. Hij aarzelt. We spreken af dat hij de tijd tot het volgende gesprek gebruikt om te kiezen. Hij bedankt me en lijkt een stuk lichter de deur uit te gaan. Ik ben erg benieuwd om de volgende keer zijn keuze te horen!

* Dit is niet de echte naam. Vanwege privacy is de naam gewijzigd en de casus onherkenbaar gemaakt.

Wil je het weer zien zitten in je werk?
Individuele coaching is een effectieve manier om dit voor elkaar te krijgen

Reacties

Josien Sneek

Dank je wel, Charine! Het zijn hele handige vragen om mee te werken. Wat je kiest, maakt niet uit. Er is geen goed of fout. Elke keuze heeft echter wel consequenties, die in het begeleidingstraject aan de orde komen.


Charine Resink

Mooi verhaal van hoe je richting geeft aan gedachten en emoties!


Reactie

Je reactie wordt niet direct zichtbaar op de website. Deze wordt eerst bekeken door de websitebeheerder.