Ik ben er even niet …

Als ik de ruimte binnenstap en rondkijk, zie ik geen bekenden. Voor de eerste keer ben ik bij een Open Coffee bijeenkomst voor ondernemers. Uitgenodigd door een vriendin, maar die komt wat later en dus sta ik er nu alleen voor. De organisator merkt me al snel op en begroet me. Ze vertelt over het karakter van de bijeenkomst, dat de speeddates in volle gang zijn en ze koppelt me als eerste aan een man die me enthousiast aan zijn tafeltje uitnodigt.

Wonderlijk
In iets meer dan een uur maak ik kennis met vijftien mensen. Allemaal experts op hun gebied, maar wat een verscheidenheid. De gesprekken gaan over lichaamstaal, re-integratie, managementsystemen, budgetcoaching, nalatenschappen en nog veel meer. Als laatste maak ik kennis met een vrouw die een bijzondere gave heeft: zij kan de emoties van anderen lezen en voelen. We raken in een geanimeerd gesprek. Wat ze vertelt, boeit me ontzettend. Ze vertoont een wonderlijke combinatie van bescheidenheid (‘Ik geef alleen maar door wat ik krijg aangereikt’) en vastberadenheid.

Intrigerend
Plotseling kan ik me niet meer inhouden en vraag wat ze bij mij ervaart. Ze geeft een antwoord dat me intrigeert: ze zegt dat ik ‘minder moet focussen’. Verbaasd kijk ik haar aan. Ik heb geen flauw idee wat ze bedoelt en zeg dat. Ze valt even stil. Dan zegt ze dat ik buiten de ruimte moet zoeken en adviseert om daarvoor een week tijd te maken …
Een week? Zomaar nietsdoen, zonder plan of doel?! Ik zie het mezelf niet doen. En wat zal mijn man daar wel niet van vinden?? Ik reageer een beetje lacherig. Ze sluit af met: ‘Als je het echt wilt, dan doe je het’. Behoorlijk verward fiets ik naar huis.

Verbaasd
‘En? Hoe was het bij de ondernemersbijeenkomst?’ Ik vertel mijn man over die bijzondere laatste ontmoeting. Tot mijn grote verbazing moedigt hij me aan om haar advies op te volgen en een week weg te gaan. Zijn reactie: ‘Die persoon is vanmorgen niet voor niets op je pad gekomen. Jij voelt altijd haarfijn aan wat van echte waarde is. Luister ernaar.’ Zijn reactie ontroert me en op dat moment kies ik ervoor om te gaan.

Vakantie of retraite?
Dezelfde middag koop ik wandel- en fietskaarten van een gebied dat ik niet ken. In mijn agenda schrijf ik met potlood de data van de geplande week. Langzaam begin ik aan het idee te wennen. Het voelt als een bijzonder soort vakantie. Maar niet helemaal, want het lijkt alsof er een opdracht aan die week verbonden is. Ik zoek naar woorden om de periode een naam te geven, om het concreter te maken. Retraite? Hm, nee, dat is het niet. Dat voelt veel te teruggetrokken, te geïsoleerd. Terwijl ik juist het idee heb dat ik me ergens mee ‘moet’ verbinden. ‘Rust-en-ruimte’ week komt in me op. Ja, dat is het! Ik voel direct dat het goed is.

Onverschrokken
Als ik mijn plannen met anderen deel, zijn de reacties heel verschillend. Sommigen begrijpen er niets van en verklaren me nog net niet voor gek. Anderen noemen me dapper of onverschrokken avontuurlijk. Een goede vriend vindt het ‘open minded’ dat ik me erin gooi. Hij schrijft: ‘Het is ook waartoe jij jouw klanten aanmoedigt en dus geef je zelf het goede voorbeeld’. Zo had ik er nog helemaal niet naar gekeken, maar het zet me aan tot reflectie. Ik ben niet iemand die ‘zomaar’ luistert naar het advies van een persoon die ik nauwelijks ken. Ik ben zeker niet iemand die vervolgens ‘zomaar’ dit advies opvolgt. En toch is dat wat ik nu doe.

Kiezen
Als ik terugkijk op mijn leven, waren er een paar momenten waarop ik ingrijpende keuzes maakte. Soms na veel wikken en wegen. Soms – opvallend genoeg vaak bij de meest ingrijpende keuzes – op een intuïtieve, gevoelsmatige manier. Mijn scheiding, met een kind van drie jaar en ik net een jaar getrouwd. Op mijn 53e het juristenbestaan vaarwel zeggen en opleidingen voor trainer en coach volgen. Mijn liefde verklaren aan iemand die ik pas twee keer heb gezien (met deze meneer ben ik overigens ondertussen veertien jaar intens gelukkig getrouwd …).

Het onbekende
Wat er gaat gebeuren in die week? Geen idee. Misschien gebeurt er helemaal niets. Misschien zat ‘het gebeuren’ al in het besluit om te gaan en is dat de grootste ervaring. Hoe dan ook: ik vertrek en kies voor de verrassing, voor een tijd in het onbekende.

En jij?
Hoe vergaat het jou? Spring jij wel eens onvoorbereid in het diepe? Kies jij wel eens voor het onbekende? Laat het me hieronder weten. Of stuur me een e-mail.

PS
Als je nieuwsgierig bent naar de vrouw met wie ik sprak: haar naam is Sue Susnik.