Ik ben een blije bloedblaar! En jij?

Het is de laatste dag van het driedaagse loopbaanevent waar ik een flink aantal workshops geef. Die gaan heel goed, maar op een aantal punten is het minder aangenaam. In mijn hotelbed word ik ’s nachts behoorlijk wakker gehouden door het gepiep van de rode voetgangerslichten, bedoeld om blinden op het licht te attenderen. En ’s ochtends in de ontbijtzaal is het telkens weer een drukte van belang. Serveersters rennen af en aan om vrijgekomen tafels zo snel mogelijk schoon te maken voor de volgende gebruiker. Het blijken vooral mannen te zijn, die hun omgeving geen blik waardig keuren en zich, zodra ze zitten, vol overgave op hun laptop storten. Niet al te inspirerende medegasten.

En dan die trainingszaal
Gisteren liet de zon zich volop zien. Mijn zaal heeft ramen die vanaf het eind van de ochtend hel worden verlicht. Het lokaal wordt steeds warmer. Ik schakel iemand in om alle zonweringen te laten dalen, maar de temperatuur blijft rond de 23 graden. Ik las extra pauzes in, laat mensen veel drinken en we ronden de dag goed af.
Na het eten ga ik naar de hotelkamer en trek mijn schoenen uit. Wat een verademing. Mijn voeten zijn opgezwollen van de hele dag staan en lopen én van de warmte. M’n tenen zijn erg pijnlijk en ik besluit ze maar eens goed te verwennen. Ze moeten me morgen tenslotte ook weer dragen. Een koud voetenbad, insmeren met bodylotion en morgen maar inpakken met pleisters, zo denk ik.

Tenen
De volgende ochtend lijken de tenen nog nauwelijks van gisteren bekomen. Liefdevol verpak ik ze in twee lagen pleisters, in de hoop dat ik hiermee deze dag overleef. Wijs geworden van de ervaringen van de vorige dag laat ik de zonweringen al zakken zodra de eerste zonnnestralen het raam bereiken. Voor de temperatuur blijkt het niets uit te maken: ’s middag is het 23,5 graden.
De deelnemers en ik maken er het beste van. We doen het iets rustiger aan, drinken en pauzeren veel. Ik kort de training met een half uur in.

Strompelen
Pas als de laatste deelnemers de zaal hebben verlaten en ik rondloop om alle spullen in te pakken, voel ik een niet te harden pijn in mijn beide voeten. Daarna strompel ik de trein naar huis in en ben blij als ik twee uur later thuis ben.
Als ik me de dag erna voor de zekerheid bij de doktersassistente meld, is de diagnose: een grote bloedblaar. Daar heb ik nog nooit van gehoord. Veel tijd om erover na te denken is me echter niet gegund, want ze duwt met een forse prik in de blaar en het bloed spuit eruit. Ik verbijt mijn pijn.

Bijzonder
Als ik snuffel op internet, blijkt een bloedblaar de pijnlijkste soort blaar te zijn. Ik ben een pijnlijke ervaring rijker. Maar wat is dat toch bijzonder: als ik de workshops geef, heb ik nauwelijks last van mijn voeten. Ik denk er niet aan, ben met hele andere dingen bezig. De prachtige en soms ontroerende momenten inspireren de deelnemers en geven mij vleugels. Ik loop rond, maak grapjes, de creativiteit borrelt. Mensen komen tot inzichten, zeggen dat ze wakker geschud zijn of hele nieuwe dingen over zichzelf hebben ontdekt. Het applaus na afloop is veelzeggend en mijn mooiste beloning. M’n voeten? Ik voel ze niet. Ik ga helemaal op in het moment. De tijd lijkt niet te bestaan.

En jij?
Ben jij wel eens helemaal prettig opgeslorpt door je werk? Zo ontzettend met plezier bezig dat je de tijd vergeet? Opgenomen in de flow van je activiteiten, zodat je jezelf vergeet? Dat geeft je een heerlijk gevoel, zelfs als je op blaren loopt …