Er is één ding waar je later spijt van krijgt

Haar leven stond in het teken van anderen. Als leidinggevende om loonsverhoging voor je mensen vragen, omdat je vindt dat ze veel te weinig verdienen. De vrijwilligers van de kerk aansturen, zodat ze weten hoe de lentelunch gepresenteerd moet worden. Als 80+’er in de kersttijd plantjes brengen bij ‘al die oude mensen’.

Confrontatie
Maar toen ze niet meer kon doen wat ze graag deed, werd ze geconfronteerd met zichzelf. Haar generatie is niet opgevoed met de gedachte dat je de hoofdpersoon in het toneelstuk van jouw leven bent. Ze had geen idee wat ze wilde. Verstopte haar gevoelens en emoties. Had nooit geleerd om stil te staan bij het effect van haar gedrag op anderen. Het leven werd eenzaam, leeg en traag.

Buitenkant
Om dan nog de flexibiliteit van geest te hebben om jezelf te veranderen, was teveel gevraagd. Hoe we als familie ook probeerden om haar leven te verlichten en op te vullen, het was niet genoeg. Toen mijn schoonmoeder op haar 98ste overleed, noemde iedereen dat een mooie leeftijd. En dat was het, aan de buitenkant.

Kunstje
De triestheid die ik af en toe ervaarde in het contact met haar, herken ik als ik met klanten in gesprek ben. Veertigers die op hun 18e een studie kozen, daarin zijn doorgegroeid en nu een expert zijn op dat ene vakgebied. Als ze nadenken over de komende twintig jaar van hun loopbaan, breekt het zweet hun uit. Ze moeten er niet aan denken dit kunstje nog zo lang te doen.

Rouw
Vijftigers bij wie de zoveelste reorganisatie ervoor zorgt dat hun baan wordt opgeheven. Die zich stilletjes afvragen waar ze al die tijd voor bezig zijn geweest. Die vol zitten met frustratie, maar zich stoer houden. Die hun pijn en verdriet niet uiten en pas in een coachgesprek bij mij na een paar vragen beseffen dat ze in een rouwproces zitten.

Waarde
Zestigers in hun laatste loopbaanfase. Ze voelen zich op de werkvloer overgeslagen, maar hebben geen idee wat hun waarde is en al helemaal niet hoe ze dat aan anderen duidelijk kunnen maken.

Inwisselbaar
In één aspect lijken ze op elkaar: ze zijn bang om te laten zien wie ze werkelijk zijn. Met het gevolg dat anderen over hun leven en werk beslissen en hen beschouwen als inwisselbare functionarissen. Als je maar lang genoeg alleen maar doet wat anderen van je verwachten, moet je niet gek opkijken als je jezelf kwijt raakt.

Werkongelukkig
Je dromen schuiven naar de achterkant. Na een tijdje weet je niet eens meer wat ze waren. Je laat jezelf opslorpen door de waan van de dag. Het werk gaat z’n gangetje. Je maandelijkse salaris is de betaling voor werkongelukkig zijn.

Spijt
Als je ‘straks’ met pensioen gaat, vraag je je af waarom je in hemelsnaam geen actie ondernomen hebt. Dan komt de spijt over hoe dingen zijn gegaan.