Emotionele bagage na je veertigste – het uitpakken van verstopt verdriet

Het kan zich ongemerkt nestelen in je binnenste, maar je ook plotseling meezuigen in overrompelende felheid. Je kunt het wegredeneren of, als anderen ernaar vragen, het zelfs ontkennen. We realiseren ons niet dat we altijd een prijs betalen voor onze gedachtekronkels. Die prijs komt pas later.

Verdwaald in je loopbaan: zoeken naar zin en voldoening
In je tweede loopbaanhelft staat je loopbaan in een ander licht. Hoezo? Misschien volgde je als twintiger een studie en ging je werken in dat vakgebied. Nu, na zoveel jaar, vraag je je af of dit het nou is. Je bent een expert geworden in wat je ooit bestudeerde, alleen is het plezier in je werk ver te zoeken.

Misschien krijg je een nieuwe leidinggevende, bij wie je tot je schrik constateert dat zij jonger is dan jij. Het is de eerste keer dat je dit meemaakt. In de praktijk gaat jullie samenwerking niet soepel en je komt terecht in een spiraal van negativiteit.

Je werkt al jaren bij die ene organisatie en vindt het werk nog steeds boeiend. Alleen erger je je aan de protocollen, al die verplichte kaders en af te vinken processtappen. Waarom erkennen ze jouw senioriteit niet? En geven ze je niet de ruimte die jij verdient?

De onuitgesproken waarheid over werkgeluk
In mijn praktijkkamer zou je niet de eerste zijn die op de vraag naar hoe het gaat met je werkgeluk, een diepe zucht slaakt. En daarna een forse onvoldoende uitdeelt. Maar je zit niet tegenover me. Je sleept je voort, tegen beter weten in. Er moet nou eenmaal geld worden verdiend, toch? Je hypotheek, de studie van je kinderen. In je achterhoofd lonkt het idee van een sabbatical – je snakt naar rust. Een lange vakantie leidt je gelukkig af.

De post-vakantie blues: terug naar de realiteit
Helemaal opgepept start je weer, vastberaden om er het beste van te maken. Dat lukt echter maar heel kort. Voordat je het weet, pieker je zelfs meer dan vóór je vakantie. Op de momenten dat je wordt overvallen door een gevoel van moedeloosheid, weet je je geen raad. Je denkt soms terug aan vroeger, toen je spetterde van de ideeën om de wereld beter en mooier te maken. Als je de beelden bekijkt van de acties van Extinction Rebellion, voel je een zweem van jaloezie. Zij doen tenminste iets. Stel dat je je bij hen zou aanmelden en zou meedoen, krijg je dan problemen als ambtenaar? Je huivert bij de gedachte – daar zit je helemaal niet op te wachten. Je zucht nog maar eens.

Glijdend naar beneden: het verlies van levensvreugde
Je laat je gevoel steeds verder wegzinken. Het interesseert je allemaal niet meer, de dagen lijken op elkaar. Je collega’s mijden je, omdat je het altijd beter weet en niet voor rede vatbaar bent. Thuis loopt het steeds minder lekker, maar ook dat boeit je niet.

Lagen van verdriet: de diepe wonden van verdringing
Vergeef me de metafoor, maar als ik je zou afpellen als een ui, stuit ik op lagen van verdriet en pijn. De prijs die je betaalt voor het verdringen hiervan, is hoog. Je durft niet in contact te komen met wat je kwijt bent geraakt. Wie ben je geworden? Wie wil je zijn? Wat is je verlangen?

Durven dromen van meer
Als jij het durft om aan de waterkant te zitten en naar je eigen spiegelbeeld te kijken, beloof ik als coach dat ik je ruimte zal geven. Dat ik zal luisteren naar jouw pijn en dat we samen het verlangen zullen vinden dat daaronder ligt. Ook al zit je nu in een dal, voorbij de volgende bocht is er een nieuw uitzicht. Ga je mee? Dat samen ontdekken? Je bent welkom.

► Fotocredit
Bovenrand: Jan via Pixabay
In blog: Jose Antonio Alba via Pixabay