Een brugpieper van 57?

Verkeerde knop … O nee hè! Ik kan mijn kersverse fotocollage niet meer aanpassen en moet helemaal opnieuw beginnen. Zuchtend ga ik terug naar de blanco startpagina. En het zit me al niet zo mee deze week, met al die nieuwigheden die ik onder de knie moet krijgen. Ik verdiep me in internetmarketing, salesteksten, documentsharing, Skype, Facebook en nu dat fotoprogramma. Mijn hoofd loopt om.

Eigen schuld
Ho, wacht. Even terug! Hoezo nieuwigheden die ik onder de knie MOET krijgen? Wie wil er mee in de vaart der volkeren? Wie koos ervoor om zich in te schrijven voor die jaartraining met dagelijkse huiswerkopdrachten? Ik toch zeker? Geen gezeur dus, zo spreek ik mezelf flink toe. En dat helpt. Ik besef dat ik met iets heel nieuws bezig ben en dat ik constant leer. Dus gaan er veel dingen fout, weet ik niet hoe het moet, kost het me een ochtend om die collage te maken en ben ik daarna niet echt tevreden.

Last van mezelf
Wat vind ik het moeilijk om een beginner te zijn. Ik ben ongeduldig, wil voortgang boeken, het gaat me niet snel genoeg. Waarom is er geen boekje waarin ik precies kan nalezen hoe het moet? Het is vallen en opstaan, doen en ontdekken dat het niet goed gaat. Kleine successen hebben en weer terugvallen. Ik voel me zo klein. Soms heb ik last van mezelf. Van mijn angst voor onzekerheid, mijn angst om dom of incompetent over te komen. Ik ga toch niet iemand anders om raad vragen? Wat zal hij wel niet van me denken ... Nee, ik modder liever door.

O was ik maar …
Ik biecht het eerlijk op. Op dit soort momenten denk ik soms terug aan mijn vorige leven als jurist in loondienst. Dan was er ook wel eens wat te mopperen, maar mijn werk was stukken overzichtelijker en voorspelbaarder. Ik wist wat er van me werd verwacht en hoefde veel minder nieuwe dingen te leren.

Valkuil
En dat is nu net de grote valkuil voor ervaren werkers. Blijven hangen in wat je goed kunt en niet iets nieuws starten. Altijd op de automatische piloot, geen verrassingen. Zekerheid is o zo verleidelijk en lijkt zo’n ontzettend groot goed. Je weet wat je hebt en nooit wat je krijgt, toch? Dus gewoon doorgaan.

Verstoppen
Totdat je je ingekapseld voelt in je routines. Je staat stil in je ontwikkeling. Er is geen enkele uitdaging meer. Niets prikkelt nog. Je hebt het idee dat je tot veel meer in staat bent en dat niet kwijt kunt in je werk. Maar toegeven dat je vastloopt, wil je niet. Het onaangename gevoel dat erbij hoort stop je daarom ver weg.

Kiezen
Maar hé, daar zit wel jouw keuze! Ga je door met wat je al kunt of sla je nieuwe wegen in? Ik weet het. Het is eng (en af en toe erg vervelend!) om hele andere dingen te doen. Om weer een beginneling te zijn. Een brugpieper in die grote onbekende, ingewikkelde wereld. En toch kan ik het je aanraden. Want wat een voldoening als ik kleine stappen vooruit ga. Als het me lukt om het fotoprogramma te doorgronden. Het geeft me de moed en het vertrouwen om de volgende stap te zetten. En de daaropvolgende. Totdat ik ook hierin ervaren ben en op zoek ga naar weer een leerschool.

Warm aanbevolen!
Het is iets wat ik jou van harte toewens: telkens jezelf ontwikkelen, kennismaken met nieuwe dingen en andere mensen, je technieken en vaardigheden eigen maken. Probeer het uit en je zult het merken: het maakt je levendig, flexibel, plooibaar. Leve de brugpieper!

► Fotocredit
Bovenrand: foto van WOKANDAPIX via Pixabay
In blog: foto van Rondell Melling via Pixabay