Ben jij een dappere koeienheld?

Ik fiets in een groen landschap, dwars door de weilanden. Hier en daar een boerderij. De wind speelt met mijn haar. Ik geniet van de vrijheid. Totdat het betonplatenfietspad opeens een bocht maakt en ik vanuit een andere hoek naar de weilanden kijk. O jee, wat staat er nou op mijn fietspad?

Dikke dames
Ik stop onmiddellijk. Het lijkt me geen goed idee om deze dames met hoge snelheid te naderen. Onderzoekend kijk ik naar voren. Dat ziet er niet best uit. De weg overbrugt blijkbaar een sloot. Maar dan moet ik eerst tussen twee kleine hekken door en tja, daar staan er ook een flink aantal. Ik ben een groot dierenliefhebber (ik at al vegetarisch tientallen jaren voordat dit in de mode was), maar niet zo vertrouwd met grote koeien. Mijn hartslag gaat omhoog.

Vriendinnen
Ze hebben me al gezien of geroken en komen mijn richting op. De eerste groep omzeil ik door van het fietspad af te gaan en het gras op te zoeken. Dat is echter hun natuurlijke habitat en geen effectieve oplossing. Nieuwsgierig komen de dames nóg dichterbij. Er is geen ontkomen aan. Ik sta stil. Ze blijken mijn op de bagagedrager gebonden rugzak mateloos interessant te vinden. Ik laat ze snuffelen en besluit ze als vriendinnen te benaderen.

In gesprek
‘Zeg eh, dames. Die collega’s van jullie, daar bij dat hek verderop. Kunnen jullie die vragen om wat ruimte voor me te maken? Het hoeft maar heel even!’ Ze kijken me aan, lijken na te denken en loeien. Oeh, wat klinkt dat hard, zo dichtbij! Ik spreek geen koeientaal en heb geen idee wat ze zeggen. Wat te doen? Ik wil beslist niet omkeren en terugrijden. De fietspaden liggen hier niet dik gezaaid en dat betekent een grote omweg. Nee, ik wil door naar het volgende dorpje waarvan de beschrijving zegt dat het zeer de moeite waard is.

Hoge nood
Ik raap al mijn moed bij elkaar en ga met de fiets aan mijn hand lopend verder door het gras. De dames bij het hek lijken stil te staan, al kijken ze wel naar me. Wat zijn het er veel! Ik nader ze voorzichtig, meter voor meter. Ik ruik hun geur, zeker als eentje blijkbaar hoge nood heeft en zich ontdoet van wat spijsverteringsrestanten. Dat gaat nog maar net goed … Ik sta gelukkig aan de andere  kant van de koe en heb alleen last van de doordringende lucht.

Veerooster
De laatste meters tot het hek. Het zullen ongetwijfeld slechts een paar seconden zijn geweest, maar voor mij zijn het trage minuten. Nu ik steeds meer in hun buurt kom, lijken ze me interessanter te vinden. Nieuwsgierig komen ze mijn kant op, maar ik stap dapper door en doe alsof er niets aan de hand is. Dan zie ik tot mijn opluchting dat tussen de twee hekken op de grond een veerooster ligt. Ah! Als ik daar eenmaal overheen ben, is het veilig!

Bestemming bereikt!
Ik loop het rooster over en puf even uit. Jemig, dit is me niet in de koude kleren gaan zitten. Ik zet mijn fiets neer en bekijk mijn belagers van redelijk dichtbij. Bij nader inzien moet ik toegeven dat ze er best wel vriendelijk uitzien. Heb ik me daar nou zo druk over gemaakt?

► Fotocredit
Bovenrand: NickyPe via Pixabay
In blog: eigen foto (Friesland)