Als het niet nodig is, waarom zou ik het dan doen … ?

‘Josien, wat je ons vertelt, is best interessant en de oefeningen die we doen, zijn leuk. Maar wat ik me wel afvraag: waarom zou ik me nu met mijn loopbaan bezighouden? We weten pas over een half jaar of onze baan wel of niet wordt opgeheven – er is toch nog tijd genoeg? Waarom moet ik dan nu al aan de slag?’

Stilte
Het is halverwege de workshop. Tot nu toe heeft Ina niets gezegd. Er valt een grote stilte in de zaal en ik zie de andere deelnemers met lichaamstaal reageren. Schrik, verbazing, bewondering, angst. Ik complimenteer Ina voor haar moed om deze twijfel uit te spreken. Dan vraag ik een van de deelnemers, Jaap, naar zijn reactie. Hij vertelt hoe hij al een tijdje aan het nadenken is over zijn toekomst. Misschien wil hij wel iets heel anders gaan doen dan hij tot nu toe deed. Jaap is heel open over hoe spannend hij het vindt om deze loopbaanzoektocht te ondernemen.

Reacties
Ik geef Jaap alle tijd om zijn verhaal te vertellen. Daarna vraag ik de zaal: wat valt jullie op aan het verhaal van Jaap en de vraag van Ina? De reacties komen snel. De een roept dat Jaap het heft in handen neemt en dat Ina haar tijd aan het uitzitten is. Een ander zegt dat Jaap enthousiast en energiek overkomt, maar dat Ina passief oogt. De derde vat het verschil kernachtig samen door de woorden ‘actie’ en ‘stilstand’ te gebruiken.

Tussenfase
Ina luistert met aandacht naar alles wat er gezegd wordt. Ik zie dat ze het laat binnenkomen en dat het haar aan het denken zet. Als de rust in de zaal weer is teruggekeerd, bedank ik alle ‘reageerders’. Ik zeg dat ik de vraag van Ina heel goed begrijp. Het valt niet mee om in een periode van onzekerheid ‘gewoon’ met je werk door te gaan. Er gebeurt van alles om je heen waar je geen grip op hebt: een reorganisatie, een verhuizing van de organisatie naar een andere stad, functies die misschien worden opgeheven en teams die uit elkaar worden gehaald. Het oude vertrouwde is plotseling verdwenen, de nieuwe toekomst is er nog niet en je zit in een tussenfase die onwennig aanvoelt.

Ruimte
Ik voeg eraan toe dat een belangrijk aspect nog niet is genoemd: rouw. Vaak realiseren mensen zich niet dat het nodig is om afscheid te nemen van ‘het oude’. Dat wat altijd vanzelfsprekend was, is er niet meer. De toekomst ziet er opeens heel anders uit dan je ‘vroeger’ dacht. Pas als je dat onder ogen durft te zien en bereid bent om het verdriet en de boosheid hierover tot je te nemen, komt er ruimte voor iets nieuws.

Voorsprong
Als ik Ina aankijk, zie ik dat ze geraakt is. Ik herhaal haar vraag en beantwoord deze. ‘Als je nu aan de slag gaat, heb je een voorsprong. Je wordt dan straks niet meer zo erg overvallen als het slechte nieuws komt dat je functie inderdaad is opgeheven. De rouw zal je minder hard treffen, omdat je al bezig bent.’ Ik zie Jaap knikken. Hij kijkt Ina vriendelijk aan en zegt dat het ook heel erg leuk is om actief naar je loopbaan te kijken. Hij leert van alles over zichzelf en is benieuwd waar zijn zoektocht hem zal brengen.

Dansen
Na de workshop komen een paar deelnemers naar me toe. Ina is de laatste. Ze heeft de emoties in haar ogen staan. We kijken elkaar aan en hoeven niets te zeggen. Met een zachte handdruk nemen we afscheid. Het laatste wat ik zie als ze de ruimte verlaat, zijn haar rechte rug en lange donkere krullen, die op en neer dansen door haar snelle voetstappen.

► Fotocredit
Bovenrand: Pixabay via account 652234
In blog: Fanny TenDyke via Pixabay