Al dat gedoe voor maar vijf minuten?

Na negen maanden een opleiding volgen, stopt het. We worden gevraagd om voor de laatste dag een presentatie voor te bereiden. De vorm mogen we zelf kiezen, als het maar gaat over onze persoonlijke ontwikkeling tijdens de opleiding. In een flits maak ik mijn vormkeuze al meteen. Zonder te weten wat ik mezelf op de hals haal.

Het avontuur
Terug naar het begin van dit opleidingsavontuur. Vorig jaar kies ik heel bewust voor de Verdiepende opleiding Positieve Psychologie. In het blog Dit is mijn verhaal, maar misschien ook dat van jou ontdek je hierover meer. Als praktijkvraagstuk breng ik in: als ik, nu 64, aan het eind van mijn loopbaan een soepele overgang wil naar een leven zonder mijn bedrijf – hoe doe ik dat dan? Een tijd ben ik daarmee bezig, totdat er dingen in en om me gebeuren die alles overhoop gooien.

Waterval
Mijn moeder gaat fysiek zo achteruit dat ze niet meer zelfstandig kan wonen. De communicatie hierover met mijn twee jongere zussen gaat heel moeizaam en drijft ons uit elkaar. Bovendien moet ik het verdriet verwerken dat ze niet meer op een kwartiertje fietsen bij me vandaan woont, maar in een klein dorpje in Friesland. Met het openbaar vervoer doe ik er een dag over om haar te bereiken en weer thuis te komen. Deze veranderingen nemen me mee in een waterval aan emoties en gevoelens. Het kost veel energie om mezelf drijvende te houden.

Zingeving?
Maar ook tijdens de opleiding is er van alles aan de hand. Als we een onderzoek doen naar onze sterke kanten, komt tot mijn verbijstering spiritualiteit bovenaan te staan. Ik duw het weg. ‘Dat komt natuurlijk omdat het zo’n Amerikaans onderzoek is dat als je aankruist dat je een bepaalde overtuiging hebt, ze dat zien als ergens in geloven, wat meteen wordt gekoppeld aan religie.’ Dat is niet mijn ding. Totdat een van de andere deelnemers me erop wijst dat ik toch heel erg bezig ben met spiritualiteit, namelijk met zingevingsvragen bij mijn klanten. Ik val stil: ze heeft gelijk, maar het voelt voor mij niet als iets vanzelfsprekends.

En toch
Het lijkt alsof het universum me een handje wil helpen als ik tijdens het jaarcongres Positieve Psychologie op een van de workshopgevers afstap. Ik complimenteer haar met haar promotieonderzoek waarover ze een fantastisch boek schreef. We raken in gesprek en ze vraagt of ik belangstelling heb voor een train-de-trainer cursus die ze hierover maakte. Ik zeg ja en een paar maanden later volg ik de cursus. Die gaat over zingeving en voelt voor mij als thuiskomen. Beetje bij beetje wen ik aan de gedachte dat ik me veel meer wil verdiepen in dit thema.

Hoezo stoppen?
Als ik in de opleidingsgroep inbreng dat ik mijn praktijkvraagstuk heb veranderd, zijn ze nieuwsgierig. Ik vertel dat ik niet meer de overheersende gedachte heb om ergens in de toekomst te stoppen met het werken in mijn bedrijf. In plaats daarvan overweeg ik om te gaan onderzoeken hoe ik het kan uitbreiden met zingeving. Ik ben dan wel 65, maar waarom zou ik eigenlijk stoppen? Enthousiaste reacties rollen door het lokaal: wow!

Trainen
Dit alles wil ik op die laatste dag vertellen in mijn presentatie. De meest persoonlijke vorm is voor mij het zingen van mijn verhaal. Dat is sneller gezegd dan gedaan. Weliswaar zing ik al sinds ik een kleuter was, maar ja, een eigen tekst, hoe dan? Plus: door de coronatijd stopte ik met het zingen in een kamerkoor en in die paar jaar is er geen zangnoot meer uit mijn keel gekomen. Voor niet-zangers: zingen is net als sporten. Je kunt niet zomaar die marathon lopen, je moet je spieren en nog veel meer dingen goed trainen.

Een lied
Nou ja, spreek ik mezelf moed in, ik heb nog bijna vijf weken. Eerst maar eens een geschikt lied vinden, met een karaokebegeleiding. Dat valt tegen. Bij twee liedjes kan ik geen YouTube-filmpje vinden met begeleiding. Pas bij de derde keuze is het raak: een prachtige gitaarversie. In een paar uur bedenk ik wat ik wil zeggen met mijn lied en luister ik ontelbare keren naar de oorspronkelijke tekst en de versie met de gitaarmuziek. Woord voor woord, regel voor regel schrijf ik mijn eigen tekst, aansluitend bij de steeds veranderende sfeer van het lied.

Emoties
Ik merk dat het schrijven me raakt. Alle emoties van de afgelopen maanden komen langs. Maar het helpt me om onder woorden te brengen wat er is gebeurd, wat het met me heeft gedaan en wat ik ervan leerde. Ik voel een therapeutisch effect tijdens het tekstknutselen en laat dat heel bewust binnenkomen. Dat wordt nog wat met het zingen straks, gaat er door mijn hoofd. Ik geef er geen aandacht aan en zoek manieren om mijn zangstem te trainen.

Bubbelen
Mijn zangervaring helpt me. Ik vind oude stemoefeningen terug en herinner me die beroemde bubbelmethode met een slangetje in een flesje water. Elke dag oefen ik, al durf ik nog niet mijn tekst te zingen. Iets later, bij een voorzichtige eerste poging schrik ik: dit klinkt vreselijk! Het wordt vast helemaal niks. Hoe moet dat nou? Ik kies ervoor om gewoon door te gaan met oefenen en geef mezelf als ontsnapping dat ik de tekst altijd nog kan declameren, met de muziek als begeleiding op de achtergrond.

Verkoudheid
Het gaat steeds een beetje beter. Mijn zangvertrouwen groeit, totdat een fikse verkoudheid me spraakloos maakt. O jee! Ik ga verder op een andere manier, door mee te neuriën met de muziek, op het ritme van de tekst. Ook besteed ik tijd aan het uit mijn hoofd leren van de tekst. Zo ben ik er toch mee bezig.

Mijn investering
Mijn man ziet en hoort me oefenen. Hij vraagt: ‘Weet je zeker dat je dit wilt? Al die uren die je besteedt aan de voorbereiding, al die energie?’ Maar hij kent me: ik ben vastbesloten om het in elk geval te blijven proberen. Ondertussen is het me duidelijk geworden dat, als ik het lied met al die emoties wil zingen, ik mijn emoties moet hebben doorleefd om ze te kunnen overbrengen. Flink oefenen is de enige manier.

V-Day
Dan is het die ene vrijdag. Een paar deelnemers gaan me voor met hun presentatie en ze doen het elk op hun eigen manier. Een leest een brief voor, een ander een gedicht. De derde doet het met PowerPoint sheets en een kiest voor een verhaal bij een sportieve prestatie. Als het mijn beurt is, bibber ik, ook al gebruikte ik de koffiepauze door in de tuin achter het lokaal mijn inzingoefeningen te doen. Meer voorbereid dan dit kan ik niet zijn, zeg ik tegen mezelf. Als ik tegen onze trainer ’Maestro, muziek’ zeg, zie ik de anderen verrast opkijken.

Geven en ontvangen
Met mijn spiekbriefje in de hand luister ik naar de intro van de gitaar. Het zingen van de eerste paar zinnen gaat lastig, maar al snel concentreer ik me op het overbrengen van de tekst en mijn gevoel. Dat lukt. Na iets meer dan vijf minuten is het klaar. Het is even stil. Daarna klinkt er applaus en komen de reacties. Wat voor lied was dit? Is het je eigen tekst? Jee, wat heb je dat knap gedaan! Dankbaar en voldaan neem ik alles in ontvangst. Omdat ze ernaar vragen, beloof ik de tekst te delen in de Dropbox van de groep.

De toekomst
Terugkijkend op het hele proces van het maken en zingen van het lied onderken ik dat ik dit nodig had om verder te gaan. Niet voor niets was Onderweg de titel van mijn lied. Ik ga verder naar de toekomst, al weet ik niet hoe die eruit ziet. Ik gun mezelf een boeiende ontdekkingsreis! Je hoort er vast nog veel meer over …

En jij?
Hoe ga jij verder in je leven of loopbaan, na grote gebeurtenissen? Sta er eens bij stil en kijk hoe je hierdoor kunt groeien om jezelf te ontwikkelen.

► Fotocredit
Bovenrand: Frauke Riether via Pixabay
In blog:
foto 1 Albrecht Fietz via Pixabay
foto 2 congerdesign via Pixabay
foto 3 Evgeni Tcherkasski via Pixabay