67: oud genoeg voor pensioen, jong genoeg om door te leven en te werken!

Die twee brieven hebben enorme impact. Gedachten en gevoelens stormen door me heen. Natuurlijk, dit is ‘de dag die ik wist dat zou komen’. Maar anders dan de koning - die weliswaar niet van tevoren kon zeggen dat hij die functie niet wilde, maar wel later afstand van de troon kan doen – zit ik er mijn hele verdere leven aan vast. En dan heb ik het nog niet eens over de reacties van anderen.

‘Geachte mevrouw, u bent er bijna’
De brieven zijn van instanties waarvan ik tot nu toe niet veel post kreeg. Hun namen hebben in afgekorte vorm slechts drie hoofdletters en klinken plechtig: ABP en SVB. Ze laten me weten dat ik over een paar maanden de pensioengerechtigde én de AOW-leeftijd bereik. Alleen dat woord al: bereik. Alsof ik bezig ben met een wedstrijd waarbij ik over een tijdje, dat weten ze blijkbaar nu al, glorieus de finishlijn zal passeren.

Tussen oud en jong: waar sta ik?
De eerste mensen die ik het vertel, reageren allemaal met dezelfde vraag: voel je je nu oud? Daar heb ik geen antwoord op. Het woord ‘oud’ kwam wel als eerste reactie bij me naar boven toen ik de brieven las. Ook ik ben blijkbaar ontvankelijk voor de beelden die met pensioen verbonden zijn. Tegelijkertijd weet en voel ik dat die beelden niet meer kloppen met de werkelijkheid. Wat is tegenwoordig oud? Wat is jong?

Ouder geworden, maar anders dan vroeger
Vroeger, dan denk ik aan mijn ouders en grootouders, was je als vijftiger al oud. Als jong mens vind je anderen die ouder zijn dan jezelf al snel oud. Maar dat is niet de enige verklaring. Door de afgelopen generaties heen zijn mensen vitaler geworden, werd werken voor vrouwen normaal en blijven we ondertussen aan het werk tot we 67 zijn. Oud is daarmee ouder geworden, als je snapt wat ik bedoel. Qua lichaam en geest is er veel veranderd – de beelden over leeftijd zijn echter blijven hangen in decennia geleden.

De onbekende wereld van 67
Daarom vind ik het lastig om te zeggen of ik me wel of niet oud voel. Ik weet nog niet hoe ik me voel als ik straks 67 ben. Echt geen idee, want die leeftijd had ik nog niet eerder. Ik doe dit dus voor het eerst, zoals Herman van Veen treffend omschrijft (ontdek mijn blog over zijn boek Voor het eerst. Verhalen over ouder worden).

Waarom ik graag ouder wíl worden!
Ook heb ik niets met de negatieve klank die bij veel mensen aan de woorden oud en ouder kleeft. Als leeftijdsambassadeur verzet ik me tegen anti-ageing of anti-aging. Het feit dat we het niet eens zijn over de juiste spelling van dit woord, zegt al veel. De eerste vorm is de voorkeursspelling in Noord-Amerika en Canada, terwijl de rest van de Engelstalige wereld kiest voor de tweede vorm. Hoezo anti? Wat is er mis met ouder worden? Ik ben iedere dag blij dat ik dat mag beleven!

Leeftijd of LEEFtijd? De keuze is aan mij
Wat ik wél voel, is meer urgentie, meer bewustzijn over en voor mijn leven: om het in alle volheid voluit te LEVEN. Dan wordt leeftijd opeens LEEFtijd. En dat geeft me zeker een ander gevoel. Ik merk het al een tijdje aan de keuzes die ik maak om iets wel of juist niet te doen. Die keuzes zijn lang niet altijd gemakkelijk, omdat ik waarachtiger mezelf wil zijn, met meer authenticiteit wil leven. Ik merk dat kiezen consequenties heeft, soms ingrijpende. Die zorgen ervoor dat ik lang ‘na’denk en probeer te ‘voor’voelen (opvallend, die tegenstelling in ‘na’ en ‘voor’!).
Tegelijkertijd is mijn ervaring dat bewust kiezen, in een proces waarbij denken en voelen allebei aan bod komen, maakt dat ik bereid ben om de consequenties van mijn keuzes te dragen. Ik accepteer dat meer mezelf zijn, soms betekent dat ik minder ‘acceptabel’ ben voor anderen.

Hoe is dat bij jou?
Leef jij in je tweede loopbaanhelft of ben je ‘alleen maar’ aan het werken?

PS Voor alle duidelijkheid: ook al ben ik straks op papier met pensioen, toch blijf ik met veel plezier doorwerken in mijn bedrijf!

Extra
Een prachtig lied dat mooi aansluit bij mijn overpeinzingen is Heb het leven lief. Dit lied, een bewerking van een Frans origineel, werd geschreven door Han Kooreneef voor Liesbeth List. Het lied omschrijft haar levensmotto en ik omarm dat!
Wat kan het soms lastig zijn het leven in al zijn volheid te leven als je verdriet hebt of door een moeilijke periode gaat. Toch moedigt het lied aan om dat te doen.

“Heb het leven lief
Als de stormwind gromt en als de lente komt
En verberg je niet
Als de regen valt en als de donder knalt
Zing het hoogste lied
Vlieg in vogelvlucht door de blauwe lucht
Heb het leven lief
En wees niet bang”

► Fotocredit
Bovenrand: Jen Theodore via Unsplash
In blog: foto uit eigen archief