45 redenen om NIET naar een loopbaancoach te gaan …

‘Ik hoorde laatst iemand praten over loopbaancoaching. Is dat misschien iets voor jou?’
‘Hou op zeg. Dacht het niet, nee. Al dat gezeur over je loopbaan! Er moet toch gewoon gewerkt worden? Daar heb ik echt geen coach voor nodig.(1) Alsof je je loopbaan kunt plannen. Die tijd hebben we ondertussen wel gehad.(2) En wat moet ik met een coach die mij vertelt dat ik mijn passie moet gaan zoeken? Doe even normaal.(3) En ik wil zeker geen coach die zegt dat ik moet veranderen. Ik vind mezelf prima zo.(4) Ik werk om geld te verdienen. Wat is daar mis mee?(5) Weet je, mijn baan betaalt best goed, dus waarom zou ik veranderen?(6)

Ik heb geen idee waarom ik iets zou moeten willen met mijn loopbaan. Dan heeft het weinig zin om er met een ander over te praten die mij helemaal niet kent.(7) Gewoon je werk doen, dat lijkt me het beste. Dan heb je ook geen loopbaanprobleem.(8)
En stel nou dat ik wel een loopbaanprobleem had. Dan ga ik toch niet zeggen dat ik het zelf niet kan? Naar een coach gaan, vind ik een teken van onvermogen.(9) Ik zie het al helemaal voor me op mijn werk. Als ik daar zou vertellen dat ik coaching overweeg, beginnen de collega’s hard te lachen. Niemand bij ons doet zoiets.(10)
Weet je trouwens wel hoe lang zo’n coachtraject duurt? Joh, dat kost gewoon ontzettend veel tijd.(11) En ik heb het al zo druk. Hoe moet ik dan tijd vinden voor gesprekken?(12)

Ach, dat het niet zo lekker gaat in mijn werk is maar tijdelijk. Ik overleef het wel.(13) Coaching? Mijn baas ziet me aankomen. Misschien denkt ze dat ik weg wil.(14) Eerst gaan ze reorganiseren, daarna zie ik wel wat ik doe.(15) Ik weet over een half jaar of mijn functie wordt opgeheven. Tot die tijd ga ik me daar nog niet druk over maken.(16) Trouwens, nu we het toch over die baas hebben: als die nou vertrekt, zou ik het wel stukken gemakkelijker hebben!(17)
Maar weet je, eigenlijk vind ik mijn werk niet zo belangrijk. Waarom moet ik me daarmee bezighouden?(18) Het werk doet me niets. Ik haal plezier uit mijn vrijwilligerswerk.(19) Nee, IK hoef niet gecoacht te worden. Misschien is het iets voor mijn collega’s.'(20)

‘Maar weet je dan wat coaching is?’
‘Ik ben sowieso niet geschikt om gecoacht te worden. Daar ben ik veel te eigenwijs voor.(21) Het lijkt me gewoon helemaal niets.(22) Bovendien: wat levert het op? Het ziet er allemaal zo vaag uit.(23)
Je kent Floris, mijn beste vriend? Die is zelf helemaal geen prater en vindt het vast geen goed idee.(24) Zelf hou ik ook niet van dat praten met zo’n coach. Ik moet er niet aan denken dat ik ellenlange gesprekken moet voeren.(25)

Je weet maar nooit wat er tijdens zo’n coachgesprek aan de orde komt. Ik heb geen behoefte om terug te gaan naar mijn jeugd of om mijn ouders te ontleden.(26) Het lijkt me helemaal niks, dat zogenaamde geconfronteerd worden met jezelf. Ik schrik al elke ochtend als ik in de spiegel kijk.(27)
Al dat stilstaan bij jezelf – dat is echt niets voor mij.(28) Ik heb geen zin in vragen als: ‘Wat voel je nu’? Waarom zou ik steeds iets moeten voelen?(29) Op m’n werk gezeur, thuis van m’n vrouw gezeur – nou, dat gezeur van zo’n coach kan ik er niet ook nog bij hebben.(30) Ik haat dat softe coachgepraat! Mijn allergieknopje gaat al aan bij het woord ‘coach’.(31)

Een coach is toch een hulpverlener? Nou, die hulp hoef ik niet.(32) Bovendien: weet je dat je altijd huiswerk krijgt? Alleen het woord al! Kom zeg, die tijd ligt ver achter me.(33) Dan moet je ook nog van die verslagen maken. Nou, ik schrijf niet graag over mezelf.(34)
Als er echt iets is, doe ik het gewoon zelf, met een boekje. Dat lijkt me een veel beter idee.(35) Of ik ga naar buurvrouw Els. Met haar heb ik hele goede gesprekken.(36) Trouwens: wat denk je dat mijn vrouw ervan vindt? Zij denkt direct dat ik vreemdga als ik met een andere vrouw gesprekken heb. Die met de buurvrouw zijn zo ongeveer de grens.'(37)

‘Dan denk je vast ook niet zo positief over die coaches.’
‘Klopt! Ik ben ooit wel eens bij zo’n vrouw geweest. Ik weet genoeg: dat is eens maar nooit weer!(38) En jaren daarvoor heb ik therapie gehad bij een man, maar dat was ook al zo’n softie. Nou, je begrijpt me al …(39) Een hele goede vriend van mij, die heeft ook een coach gehad. Daar was hij net zo ontevreden over als ik. Zonde van je tijd, vond hij.(40) En van je geld! Weet je wel wat zo’n coach kost? Ik geef mijn geld liever uit aan iets leukers.(41) Bovendien: ik heb me laten vertellen dat iedereen zich coach mag noemen. Hoe weet je dan of je wel bij een echte coach zit?(42)

Weet je wat het is? Ze beloven gouden bergen. Dat is gewoon reclame. En daarom geloof ik er niks van.(43) Die coaches hebben allemaal hun eigen problemen gehad en nu willen ze iedereen het evangelie verkondigen. Dan moeten ze niet bij mij zijn!(44) Nee hoor, ik moet er niet aan denken dat ik mijn hele ziel en zaligheid in handen leg van zo’n coach. Die doet er toch alleen maar mee wat ze zelf leuk vindt.'(45)

Ho, wacht eens even – dit is nog steeds mijn blog, hoor! Mag ik ook nog wat zeggen? Je noemt 45 redenen om niet naar een loopbaancoach te gaan, maar …

er is één reden om het WEL te doen

Ga naar een loopbaancoach als je iets wilt veranderen.
Aan je baan bijvoorbeeld. Zodat die je geen onrust en irritatie geeft, maar plezier en energie.
Aan jezelf. Zodat je weet wie je bent en wat je wilt. Dan vind je sneller de baan die bij je past.
Aan de koers voor de tweede helft van je loopbaan. Zo weet je zeker dat je op de goede lijn zit en al je talenten gebruikt.
Aan die vage loopbaankriebels waar je geen raad mee weet. Eén gesprek kan je al verder brengen.
Aan het schuldig blijven van het antwoord op de vraag waar nou echt je bezieling ligt. Als 40+’er ga je toch niet langer je tijd besteden aan dingen doen die je geen voldoening geven?

► Fotocredit
Bovenrand: congerdesign via Pixabay
In blog: Niek Verlaan via Pixabay