Niet zeuren, doorgaan!

Ik ben er een week tussenuit en logeer in een klein hotel. Gisteren zat ik door harde regen en wind het grootste deel van de dag binnen. Ik snak ernaar om vandaag buiten te zijn. Vol verwachting open ik de gordijnen. Gelukkig, het regent niet meer. De bewolking ziet er dreigend uit, maar het weerbericht heeft het slechts over ‘hier en daar een bui’. Dat maakt niet veel indruk op me en dus besluit ik tot een wandeling en stadsbezoek.

Op zoek naar avontuur
Na een lekker ontbijt doe ik mijn wandelschoenen aan en vul mijn rugzak met wat een mens zoal nodig heeft als ze een dag op pad gaat. Zodra ik de hoteldeur achter me laat, begint het avontuur. Volgens de kaart is het ongeveer een uur lopen naar Sneek, een mooi vooruitzicht. Met ferme pas begin ik mijn tocht. De wind waait in mijn gezicht, ik zie de voorjaarsbloemen en ruik het gemaaide gras. Heerlijk!

Mijn hiel protesteert
Na een half uur is het minder heerlijk. Ik voel pijn in mijn rechterhiel die steeds erger wordt. Hoe kan dat nou? Ik heb mijn beide hielen uit voorzorg van speciale pleisters voorzien. Met goede sokken en ingelopen schoenen kan er dan toch geen probleem zijn? Ik spreek mezelf streng toe: ‘Kom op Josien – niet zeuren, doorgaan’. De eerste stadsbebouwing kondigt zich al aan en dat geeft me moed.

Ik durf mijn schoenen niet uit te doen
Het lopen door de stad duurt langer dan ik had gepland. Net op tijd bereik ik het station om de trein naar Workum te halen. Dat is alvast een meevaller, want die rijdt maar één keer per uur. Binnen op het bankje maak ik mijn veters los en doe de rechterschoen iets losser. Ik durf hem niet uit te doen, omdat ik bang ben dat ik dan alleen nog maar meer last krijg als ik de schoen daarna weer aandoe. Hè, dat voelt lekker. De spanning gaat er een beetje af en ik trek bij.

Welke kant moet ik nou op?
Als ik als enige op het kleine stationnetje uitstap, kijk ik zoekend om me heen. Nergens een bord. Geen idee welke kant ik op moet om in het centrum te komen. Al snel stuit ik op een bord dat de grens van Workum aangeeft. Hm, dus niet de goede richting en ik keer om. Het enige houvast dat ik zie, is een klein bordje met het opschrift ‘Jachthaven’. Nou, die ligt vast dicht bij de stad. Ik volg het bord.

Ik moet terug!
De omgeving is niet echt inspirerend. Het ziet eruit als een industrieterrein en die lijken allemaal op elkaar met hun troosteloze grijze grauwheid. Na een tijdje zie ik echter een paar masten, mijn doel komt in zicht. Als ik de haven nader, blijkt deze helemaal niet bij de stad te liggen. Er zit niets anders op dan om te keren. Om niet hetzelfde stuk weer te lopen, kies ik nu voor de andere kant van het industrieterrein, langs een drukke provinciale weg. Mijn rechtervoet protesteert steeds meer. De vervelende omgeving lijkt de pijn erger te maken.

Kerktorens wijzen me de weg
Als ik mijn voet negeer en de omgeving beter bekijk, zie ik plotseling een paar kerktorens. Ah! Daar ligt misschien het centrum. Ik steek de weg over en zie tot mijn verbazing het gemeentebord van Workum. Als ik iemand tegenkom, vraag ik voor de zekerheid of dit de goede route naar het centrum is. Dat blijkt zo te zijn. In tien minuten ben ik er. Had ik dat maar eerder geweten – dat had me een wandeling van bijna een uur bespaard. Op een mooi plein kies ik een lunchlocatie en ben dolblij dat ik mijn voeten even rust kan geven.

De pleister werkte niet
Als ik later die dag op bezoek ben bij familie, trek ik direct mijn schoenen uit. Een grote bloedvlek is zichtbaar in een van de sokken. De hielpleister blijkt naar beneden te zijn gegleden en heeft zijn werk niet kunnen doen. Mijn hiel is versierd met verschillende blaren en op twee plaatsen is het gaan bloeden. Geen wonder dat ik iets voelde. Liefdevol prikt mijn zus de blaren door en geeft me slofjes zonder hiel. Wat een verademing. Als ik die avond weer naar mijn hotel ga, heb ik een lading hielpleisters en andere pleisters bij me. De eerste dagen geen lange wandelingen voor mij.

Moraal van dit verhaal
Als ik mezelf de mogelijkheid had gegeven, had ik veel eerder onderkend dat de pleister niet meer op zijn plek zat. Met een nieuwe pleister, extra stevig geplakt, zou er veel minder last zijn ontstaan. Mijn eigen ideeën hielden me tegen.
En dan nog iets: één blik op de kaart in mijn rugzak had me geleerd dat het grootste deel van Workum aan de andere kant van de provinciale weg ligt. Mijn onnadenkendheid zorgde voor een extra uur lopen met een pijnlijke voet.

En jij?
Kijk jij wel eens terug op de ervaringen die je opdeed? Stel je je open om ervan te leren?
Neem van mij aan: je bent er nooit te oud voor!

PS
Lees het blog Ik ben er even niet om te weten hoe ik ertoe kwam om deze week te ondernemen.

► Fotocredit
Bovenrand: TheDigitalArtist via Pixabay
In blog: collage eigen foto’s van Friesland